Nog precies zes weken, dat is hoe lang ik nog op dit prachtige eiland mag zijn voor dit seizoen. Een vierde deel heb ik dus al gehad en als ik terug kijk in mijn opschrijfboekje, heb ik ook al enorm veel dingen meegemaakt. Na mijn bevrijdende tijd met God maandag, is er heel veel gebeurd de afgelopen week, waarvan ik een aantal verhalen wil delen.
Afgelopen week heb ik een aantal keer zuster mogen spelen en de handschoenen tevoorschijn mogen halen. Wanneer we in aanraking komen met bloed, moeten we altijd handschoenen dragen, om te voorkomen dat eventuele ziektes overgedragen worden. Dinsdagnacht liep ik samen met iemand van het short term team op straat, toen we een groepje jongens over één iemand heen gebogen zagen staan. Dat is meestal geen goed teken en we gingen er op af. Één jongen had een tissue in zijn hand die volledig doordrenkt was met bloed. Zijn vrienden zagen ons aankomen en hoewel ze 24/7 niet kenden, vroegen ze ons om hulp. De handschoenen werden tevoorschijn gehaald en ondertussen vroegen we wat er gebeurd was. De jongen, zichtbaar enorm onder invloed van alcohol, was uitgegleden in een club en met zijn hand in glas terecht gekomen waardoor hij een snee in zijn vinger had die hard bloedde. Ik had de handschoenen inmiddels aan en begon de tissue uit de hand van de jongen te halen. Toen ik de snee zag, wist ik dat het mis was. De snee was zo diep, dat het rauwe vlees van de vinger er uit kwam. Het enige wat ik kon doen was de wond ontsmetten, kijken of er geen glas meer in zat om de jongens vervolgens mee te nemen naar het Medical Centre, waar deze jongen absoluut hechtingen zou krijgen. De tocht naar het Medical Centre was een lange, aangezien de jongen ontzettend dronken was en dus hulp van twee vrienden nodig had om te lopen. Tijdens deze tocht hebben we gekletst met de jongens, maar geen nadruk gelegd op het geloof of wat dan ook. Nadat we bijna anderhalf uur met ze bezig waren geweest, werden we afgelost door een ander team die er voor zouden zorgen dat de jongen veilig in zijn bed werd gelegd, nadat hij hechtingen had gekregen. Het bijzondere van dit verhaal is, dat het andere team ons achteraf vertelde: een vriend van de jongen vertelde tijdens het bedanken voor de hulp, dat hij was opgegroeid met het christendom en er wel nog eens over na had gedacht, maar door onze hulp zo geïnspireerd was, dat hij zich er weer eens in ging verdiepen. Het blijft zo bijzonder, dat je niet eens een diep gesprek hoeft te hebben over geloof, maar toch mensen kan aanraken door je daden.
Woensdag is altijd de dag dat er sinaasappels uitgedeeld worden op het strand. Van vorig jaar wist ik, dat de uitwerking van zo'n simpel stuk fruit uitdelen enorm kan zijn en dat bleek ook afgelopen woensdag weer waar te zijn. Ik was samen met de helft van het short term team op het strand waar veel workers zijn. In tweetallen deel je de sinaasappels uit en zo ook George en ik. We gaven twee workers een sinaasappel en vroegen ondertussen waar ze werkte. Van het een kwam het ander en we gingen in het zand bij ze zitten. Het gesprek wat we met deze man en vrouw mochten hebben, is er eentje om nooit te vergeten. Werk, muziek, spiritualiteit, het vloeide allemaal in elkaar over en gaf ons een opening om onze persoonlijke verhalen te vertellen over wat geloof voor ons betekend. De twee waren super geïnteresseerd en vertelde ons dat zij een zoektocht hebben naar 'iets' en wat dat 'iets' dan is. Aan het einde van het gesprek, wat uiteindelijk wel een uur in beslag heeft genomen, hebben we samen met deze twee mensen een gebed mogen uitspreken, waarbij zij God uitnodigde in hun leven!
Ik denk dat het op dat moment nog niet echt tot hen doordrong wat er allemaal gebeurde, maar dat moment gaf zoveel kippenvel. Zeker toen ik de tattoeage van de vrouw zag: 'there is a light that never dies'. In de prayerroom waren veel indrukken gedeeld over licht en veel gebeden uitgesproken met betrekking tot licht. Voor deze twee mensen bid ik - en bid vooral met mij mee - dat zij mogen gaan beseffen wie God is, hoeveel Hij van hen houdt en dat ze meer over Hem te weten mogen komen door de Bijbel die we hen hebben gegeven.
Woensdagavond tijdens het eten kwam ons een verhaal ter oren waar we allemaal door in shock waren. De afgelopen tijd zijn er verschillende meiden gedrogeerd in een specifieke club op Ibiza door de manager en beveiligers daar. Er is een drug beschikbaar, die er voor zorgt dat je langzaam een soort van verlamd. We hebben een vrouw ontmoet waarbij dit is gebeurd en zij vertelde ons dat ze toen ze niet meer kon lopen of tegenstribbelen is meegenomen in een auto. De manager stond er bij en keek er naar, maar deed niets. Op wonderlijke wijze heeft ze weten te ontsnappen en is haar niets overkomen, maar zij is niet de eerste waarbij dit is gebeurd bij die club. Het enige wat we kunnen doen is bidden voor bescherming en voor besef bij de mensen die dit doen.
Donderdagavond was ik vrij en heb ik genoten van een heerlijke avond alleen in het appartement. Het is echt hard werken en het is fijn om dan even een avond niet op de straat te hoeven zijn. De volgende ochtend tijdens het ontbijt, hoorde ik een verschrikkelijk heftig verhaal van de nacht. Een team van ons werd gebeld dat er iets aan de hand was op het strand en of ze er met spoed heen konden komen. Toen ze er aankwamen bleek dat er een jongen, onder invloed van drugs, het water in was gerend en er niet uit was gekomen. Zijn vrienden hadden gezocht, maar konden hem niet vinden en inmiddels waren de hulpdiensten op zoek in het water. We vreesden allemaal het ergste, maar wisten verder niets. Vrijdagavond kregen we bericht dat de jongen was gevonden in een vreemd appartement. Hij is blijkbaar ergens het water uitgegaan en in een appartement terecht gekomen wat niet van hem is.
Het was vorig jaar al mijn grootste angst en werd met dit verhaal bevestigd: het water in rennen onder invloed om er vervolgens niet meer uit te komen. Ik wil jullie vragen om wederom te bidden voor bescherming en dat de mensen hier weg mogen blijven bij het water wanneer ze onder invloed zijn.
Het zijn al vrij veel verhalen, maar gisterennacht (vrijdag op zaterdag) heeft de meeste invloed op me gemaakt en maakte dat ik er echt zat van was en een moment naar huis wilde. Vrijdag- en zaterdagavond zijn we alleen bereikbaar via de telefoon en gaan we alleen op telefoontjes af. De eerste drie telefoontjes waren prima en zo opgelost. Zelfs op de West End een super tof gesprek mogen hebben met een jongen, over geloof, toeval en oorlog. Dat gesprek maakte me super enthousiast en ik geloof echt dat hij stof tot nadenken heeft gekregen. Maar na dat gesprek begon de heftigheid van de avond. We werden gebeld door de politie dat er een situatie was en of we konden komen. De straat die ze noemde was letterlijk bij ons om de hoek en toen we daar kwamen, schrok ik me kapot. We vonden twee jongens, één van hen kon nog overeind zitten, maar keek wezenloos uit zijn ogen en had volledig over zich heen gekotst. Naast deze jongen lag een jongen in een portiek en het eerste wat ik dacht was, hij is dood. Na een minuut zag ik dat zijn borst nog op en neer ging en hij dus ademhaalde, maar dat was alles wat hij deed. We kregen hem niet wakker, hij reageerde niet op pijnprikkels, zijn ogen bewogen niet meer; hij deed niets meer behalve ademhalen. Ik heb nog nooit zoiets heftigs gezien. De jongen die nog overeind zat, vertelde ons moeizaam dat ze MDMA hadden geslikt, maar hij verder niets meer wist. De verschrikkelijke aanblik van de andere jongen en het feit dat hij nergens op reageerde, maakte diepe indruk op ons en we hebben 112 gebeld. De ambulance mensen hebben hem uiteindelijk een soort van bij gebracht, maar hij was er verschrikkelijk aan toe. Hij is meegenomen met de ambulance terwijl wij de andere jongen mee hebben genomen naar zijn hotel. De hele weg naar het hotel heb ik niets kunnen zeggen, het beeld van de jongen die daar zo levenloos in het portiek lag kwam steeds naar boven. Tegelijkertijd zag je in deze twee jongens de leegte die veel mensen hier op komen vullen. Ze waren 19, volledig kapot door een drug, die hun problemen niet op lost. En dat maakte me zo boos, verdrietig en moedeloos. Ik moest me echt vermannen en dat lukte uiteindelijk gelukkig. Terwijl we deze jongen naar zijn hotel hielpen, kwamen we een andere jongen tegen die verdwaald was in de straten van San Antonio. We boden aan om hem naar zijn hotel te lopen, als hij eerst met ons mee kon lopen. Dat wilde hij liever dan ronddwalen en uiteindelijk konden we hem ook bij zijn hotel af zetten. Vlak voor het hotel van deze tweede jongen, vonden we iemand die lag te slapen op twee auto's. Wederom iemand die volledig onder invloed van drugs was, zijn kleren had uitgetrokken en lag te slapen op twee auto's. Je moet je dat beeld even indenken. Op een zachte manier kregen we hem niet wakker, dus ik heb heel hard met mijn knokkels tussen zn ribben lopen porren. Hier reageerde hij wel op, maar werd nog steeds niet wakker. Na vijf minuten porren en heel hard duwen werd de jongen wakker, maar de drugs was nog zo levendig dat hij opstond en in een soort paniek heel hard wegrenden. We konden niets meer voor hem doen en moesten toekijken hoe hij heel hard wegrende, gelukkig wel in de richting van zijn hotel. Ik vond het verschrikkelijk om hem achter te moeten laten en niet zeker te weten of hij veilig thuis zou komen.
Na deze gebeurtenis, het was inmiddels half 5, gingen we terug naar de vommit van om deze te gaan parkeren. In de auto reden we langs een parkeerplaats die helemaal vol was, maar waar ook een jongen zat te slapen op een stoep, alleen. We hebben onze auto naar een andere parkeerplaats gebracht om vervolgens terug te gaan naar de jongen. We hebben hem wakker gemaakt en naar zijn hotel gevraagd. Hij gaf ons een naam, maar toen we bij dat hotel aankwamen, was het niet het goede hotel. Het was volledig de andere kant op en we hebben met deze jongen dan ook een lange wandeltocht afgelegd. Hij liep als een mak schaap achter ons aan, zonder tegenstribbelen of vragen te stellen. En dat maakte me ook weer bang, op de plek waar hij zat, had hij zonder problemen beroofd kunnen worden of had een prostituee (die hier veel aan het werk zijn) hem mee kunnen nemen; hij zou niet tegengestribbeld hebben.
Uiteindelijk waren we om kwart voor 6 thuis, terwijl het al weer licht werd. Een bizarre nacht die enorm veel indruk heeft gemaakt. Inmiddels heb ik het allemaal een plekje kunnen geven en wil ik hier heel graag nog blijven. Ik weet dat wij hier zijn om veranderingen te veroorzaken in het leven van mensen. We zien de resultaten niet en dat is soms frustrerend, maar tegelijkertijd, mag ik er op vertrouwen en mag ik weten dat God hier keihard aan het werk is en ons écht gebruikt om mensen te inspireren.
Waar jullie voor mogen bidden? Bescherming. Opvulling van leegtes. Energie. Inzicht voor de meiden die hier rondlopen en niet beseffen hoe prachtig te zijn. Wijsheid. En boven alles een vast vertrouwen op God en dat we mogen werken in Zijn afhankelijkheid.
