First days back!

Zittend op ons balkon onder de sterrenhemel, met een kop thee en zelfgebakken bananenbrood, merk ik dat ik best wel van het leven geniet. Vandaag naar een van de mooiste plekken op Ibiza geweest, om de zonsondergang te bekijken; bij Es Vedra. Oprecht heb ik nog nooit  zo'n mooie zonsondergang gezien in mijn hele leven...

Zo bijzonder om hier weer te zijn, weer volop aan het werk te zijn, maar ook om elke dag te beseffen dat ik hier niet weg ga. Ik hoef geen dagen of weken af te tellen, want er is nog geen einddatum in het vizier. Toen ik gisteren door Ibiza Town liep, drong het voor het eerst wat dieper door. Dat ik daar hopelijk later ook met vrienden van thuis loop, om hen de mooie plekken te laten zien. Omdat dit mijn thuis is, omdat ik die plekken dan weet en omdat zij mij dan komen opzoeken. Zo bijzonder! 

Het werk is ook weer volop bezig waar ik elke dag opnieuw van geniet. De eerste nacht weer op straat was zo gaaf omdat alle workers waar ik vorig jaar een goede vriendschap mee had opgebouwd er weer waren. Het was zo fantastisch om hen weer te zien en daarmee meteen een bepaalde vertrouwdheid om je heen te hebben. Het is heerlijk om bekende gezichten te hebben, tussen alle onbekende nieuwe workers die hier dit seizoen aan het werk zijn. Ook gaaf om te merken dat je gewoon door kan gaan op de vriendschap van een jaar geleden! Volgende week ga ik weer met de eerste persoonlijk afspreken om zo weer dieper te investeren. Ik kijk er naar uit! Verder kijk ik uit naar de nieuwe vriendschappen die met workers gaan komen. Ik bid specifiek dat God mijn ogen opent voor wie ik mag benaderen en wie ik extra aandacht mag geven. Al vanaf de eerste avond heb ik het idee dat God een specifieke worker aan me duidelijk maakt. Voor nu loop ik vooral vaak langs 's nachts om hem te groeten en vrolijkheid te brengen door een lach. Waar er eerst een afstand voelbaar was, groet hij inmiddels terug en hebben we donderdag een eerste woordenwisseling gehad. Ik kijk uit naar wat God nog meer gaat geven, ik wil niets forceren maar vooral afhankelijk en beschikbaar zijn. 

Het is gaaf om te merken dat we dit jaar minder mensen aan het helpen zijn, maar vooral veel gesprekken hebben met mensen; voor heel veel mensen ter plekke bidden en ook veel Bijbels aan het uitdelen zijn. Dat is uiteindelijk wat we als 24-7 willen doen, we zijn een gebedsorganisatie dus willen vooral graag voor mensen bidden en met hen goede gesprekken hebben over belangrijke zaken in het leven. Dat we een gebedsorganisatie zijn, wordt voor onszelf ook duidelijk als we wel mensen aan het helpen zijn. 

Afgelopen week liepen en ik en mijn partner voor die nacht over straat, toen we in onze ooghoeken een groep jongens zagen die zeker hulp nodig hadden voor een van hen. We liepen er op af en kwamen er achter dat de drie jongens die rondom een andere jongen zaten, hem helemaal niet kende, maar hem hadden gevonden. We bedankte hen en namen het van hen over. De jongen kon niet veel meer, maar het enige wat hij continu herhaalde was in welk hotel hij verbleef en zijn kamernummer. Dat was een verademing, want vaak weten degene die hulp nodig hebben juist hun hotel niet meer. We kregen hem op zijn voeten en liepen met hem naar onze vomit van omdat het te ver was om te lopen. Het enige wat deze jongen wilde, was slapen en het was een grote uitdaging om hem wakker te houden tijdens de autorit naar zijn hotel. Daar aangekomen, droegen we hem uit het busje en brachten hem het hotel in. Daar zou hij ons wel de weg wijzen naar zijn kamer, maar we waren amper binnen of de jongen zakte op de grond (hoe hard we ook probeerde hem overeind te houden) en gaf over in de hotellobby. De receptionist schoot ons te hulp, maar herkende de jongen niet als een van de gasten. In de zoektocht naar de volledige naam van de jongen in het tasje wat hij droeg, hadden we ineens een zakje vol met ketamine in onze handen, die we toch maar subtiel hebben weggegooid. Mijn partner bleef bij de jongen om hem te verzorgen terwijl ik samen met de receptionist op zoek ging in het systeem om te controleren of de jongen wel echt in dit hotel verbleef. Niets bleek minder waar, de jongen herhaalde voortdurend de verkeerde hotelnaam; hij verbleef namelijk in het hotel ernaast. We tilde hem weer overeind en liepen met hem naar het hotel er naast om daar meteen te horen te krijgen dat hij inderdaad daar verbleef en het kamernummer wel goed had. In zijn tas had ik drie verschillende kamersleutels gevonden; van die pasjes die je in de deur steekt. We gingen naar zijn kamer en probeerde alle pasjes meerdere keren in de deur, maar hij ging echt niet open. Ik en mijn partner waren er inmiddels een klein beetje zat van, omdat de jongen zo zwaar op ons woog. De jongen kwam ineens met een ander kamernummer, waar de pasjes sowieso op zouden werken; kamers waar zijn vrienden verbleven. We gingen weer naar beneden, waar zijn vrienden zouden moeten zijn. Het eerste pasje wat we probeerde werkte inderdaad, de deur ging open, de jongen strompelde naar binnen en besloot in de deuropening op de grond te gaan liggen om te gaan slapen, terwijl zijn vrienden vol verbijstering ons binnen zagen komen. Zij zouden wel de goede kamersleutel hebben voor deze jongen, dus we besloten hem toch naar zijn eigen kamer te brengen. Hijzelf was het er niet mee eens, want hij vond de vloer wel comfortabel genoeg, maar we kregen hem weer omhoog getild en wederom de lift in naar zijn eigen kamer. Samen met een van zijn vrienden nam ik de trap en we kwamen eerder bij de kamer aan; de vriend van de jongen stak de sleutel in de deur en de deur ging niet open. Hij probeerde het nog een keer, de deur bleef dicht; nog twee keer probeerde hij het, maar de deur ging echt niet open. 'Jesus please, I don't want to go down with this guy again, his weight lifting on my shoulders.' De vriend probeerde het met een diepe zucht nog een keer en de deur vloog open. Op dat moment kwamen de andere aangelopen en konden we de jongen meteen in zijn bed liggen, waar hij direct in een diepe slaap viel. Jezus opende letterlijk de deur, want de sleutel werkte de vier keer er voor echt n-i-e-t. Met een gerust hart lieten we de jongen achter, maar ik was vooral onder de indruk van hoe God letterlijk de deuren voor ons opende toen ik daar om bad. De volgende dag kregen we via Facebook een bericht van de jongen om te bedanken dat we hem hadden geholpen en excuses voor zijn toestand. 

De West End is absoluut anders dan vorig jaar. Begin augustus is er een wet van kracht gegaan, waardoor alle terrassen weg moeten na een bepaalde tijd. Je moet of je terras om 12 uur weghalen en dan mag de muziek in je club aanblijven; of je laat je terras tot 2 uur staan maar zonder muziek in de je club. Het is voor iedereen nog wennen en vooral alle workers zijn er door van slag. Sowieso is augustus voor hen een lastige maand; ze zijn moe van het werk, worden niet altijd goed uitbetaald en de toeristen gaan in deze maand minder geld uitgeven. Of het ons werk ook echt gaan beïnvloeden zullen we nog meoten gaan merken, maar het is nu vooral veel luisteren naar wat de workers er over te zeggen hebben. 

We gaan bijna de tweede week in van het Nederlandse team wat hier voor twee weken is. Ik geniet er van om mijn tijd hier op Ibiza te beginnen met landgenoten om me heen, die dezelfde humor en cultuur hebben. Op de een of andere manier komen alle Nederlandse toeristen nu ook ineens met ons in aanraking, wat eigenlijk elk jaar gebeurd wanneer het Nederlandse short-term-team hier is. Afgelopen week hadden ik en mijn partner van de nacht een ontmoeting met vijf Nederlandse jongens. Wij liepen langs en zij riepen ons, omdat ze zagen dat we Nederlands waren. Ze zagen onze t-shirts en waren razend benieuwd naar de club waar wij voor werkte. Toen ik hen uitlegde dat we geen club waren, maar een christelijke vrijwilligers organisatie vroeg een van de jongens direct: 'hebben jullie dan ook bijbels bij jullie?' Ik vertelde hem dat we die inderdaad hadden en vroeg of hij er een wilde. Hij keek me met grote ogen aan en wilde dat wel als dat kon. We toverde hem tevoorschijn uit onze kitbag en ik vroeg hem of ik een persoonlijke boodschap voor hem voorin mocht schrijven; wat hij erg graag wilde en erg lief vond. Terwijl ik dat wilde gaan doen, kwamen de jongens op het idee om eigenlijk al hun vragen over geloof te stellen die ze konden verzinnen. Mijn partner raakte met een van de jongens in een goed gesprek, terwijl de andere vier jongens mij het hemd van het lijf vroegen over euthanasie, abortus, homoseksualiteit, pornografie, seksualiteit, overbevolking en geloven. Ze hadden zoveel vragen, maar waren er niet op uit om een enorme discussie aan te gaan, maar oprecht geïnteresseerd in hoe ik daar tegen aan keek. Na zo'n 45 minuten met ze te hebben gepraat, drukte ik de jongen de Bijbel in zijn handen met een persoonlijke boodschap en namen we afscheid. Vol enthousiasme kwamen we terug in de prayerroom om te vertellen dat we een gaaf gesprek met een stel Nederlanders hadden gehad. 
Aan het einde van de avond kwam een ander tweetal terug met een mooie aanvulling op ons verhaal. Ze waren dezelfde groep jongens tegen gekomen, die op hen af waren gekomen om te vragen of de rest ook Bijbels kon krijgen. En zo konden we in een nacht een hele vriendengroep Bijbels geven! 

Twee uur 's nachts, zittend op ons balkon... nog een paar uurtjes wakker blijven om het ritme niet te verpesten. Genietend, omdat het zo fijn is om hier weer te zijn. Ook wel gek, want ik woon hier nu en ik vind het nog enorm zoeken naar contact onderhouden met thuis. Mocht ik jou niet appen, app mij alsjeblieft; want ik struggle hier echt nog mee. Wil je me bellen? Maak geen afspraak, maar probeer het gewoon want als het niet uitkomt dan neem ik gewoon niet op. Het is heerlijk om berichten vanuit Nederland te krijgen! Dankjulliewel voor jullie eindeloze support, dat doet me echt goed! :) Liefs, Barbara

This is not goodbye!

Morgen.... ik kan het niet geloven. 

Het is zo onvoorstelbaar om te beseffen dat ik over 24 uur op Schiphol zit te wachten op mijn vlucht naar Ibiza. Onvoorstelbaar dat morgen de dag is, waar ik al anderhalf jaar op zit te wachten. Anderhalf jaar die soms nog veel langer duurde. Anderhalf jaar waarin ik het liefst elke dag naar Schiphol zou rijden. Anderhalf jaar waarin ik enorm gegroeid ben. Anderhalf jaar waarin ik toeleefde naar morgen.... m-o-r-g-e-n. 

Gisteren kreeg ik een lied doorgestuurd, vanaf seconde 1 sprongen de tranen in mn ogen: 'this is not goodbye'.

I can see it in your eyes, that you are restless
The time has come for you to leave

Hier begint het lied mee en dit is iets wat zo veel mensen individueel tegen me hebben gezegd. 'Bar, je ogen stralen zo als je daar bent, dat zien we hier in Nederland niet meer.' 'Bar, je straalt zo als je het over Ibiza hebt.' De tijd is aangebroken.... morgen! 

The stirring in your soul has left you wondering,
Should you stay or turn around

Lang heb ik het niet met mensen durven bespreken, dat ik hier over nadacht. Maar moest ik dan maar in Nederland blijven, terwijl Ibiza riep? Het bleef aan me trekken, het bleef in mn hoofd en in mn hart hangen. I cannot stay, I need to turn around. 

That you were made to change the world
So don't let fear stop you now

Vandaag is de eerste dag dat de spanning begint te komen. Zo'n klein zenuwgevoel in je buik, omdat je weet dat er iets groots gaat komen. Vandaag voor het eerst, toen ik online incheckte voor mijn vlucht. En ja, het begint tot me door te dringen dat ik iedereen waarvan ik houd ga achterlaten in Nederland. Dat het contact anders zal gaan zijn dan dat het was. En oprecht, dat vind ik het spannendste. Spannend om iedereen hier te laten, ondanks dat ik van ze houd en het liefst iedere dag zou knuffelen. Don't let fear stop you now. 


What started as a still, small voice, 
Is raging now and your only choice
Is to follow who you are
So follow who you are

Het begon klein, het eindigt groot. 
Het begon met twee weken, het wordt nu meerdere jaren. 
Maar in dat alles, is dit wat het is: 

This is not goodbye
I know we'll meet again
So let your life begin
'Cause this is not goodbye
It's just 'I love you' to take with you
Until you're home again

- Sidewalk Prophets