Vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stapte, voelde het meteen weer als thuis hier. Nadat ik mijn bagage had, kon ik in de auto stappen bij de co-leider van 24/7-Ibiza, die me naar mijn appartement zou brengen. Vorig jaar mocht ik genieten van een hotel, dit jaar leef ik samen met de andere leden van het Long Term Team in een appartement. Naast mij zijn er nog drie andere meiden in het Long Term Team, een klein team dus en we moeten dus veel werk verzetten met elkaar. Het voelt al als een kleine familie, hoe we elke avond samen eten en het appartement delen, heerlijk. Maandagavond heb ik geprobeerd zo lang mogelijk wakker te blijven, om al een beetje aan m'n nieuwe ritme te wennen.
Dinsdag'ochtend' had ik orientation met Charly en Abby (de co-leiders van 24/7 Ibiza). Tijdens orientation worden alle werkzaamheden uitgelegd en bespreken we met elkaar wat de verwachtingen zijn. Ook kreeg ik m'n werkrooster voor de komende twee weken!
Na orientation mocht ik bijna gelijk aan het werk in het Workers Centre. Het Workers Centre is de centrale plek van waaruit wij werken. Hij bevindt zich in een zijstraat van de West End; de straat met alle clubs, bars en cafés. We zitten dus in het middelpunt van alle actie, om het zo maar eens uit te drukken. Van maandag - vrijdag is het Workers Centre geopend van 16u - 20u en kunnen de Workers gebruik maken van gratis wifi, computers, tafeltennis, fifa, boeken, de prayer room of gewoon een praatje maken. We proberen een plek van ontspanning te zijn, waar mensen met hun verhalen kunnen komen. De eerste middag in het Workers Centre was nog wat onwennig, alle mensen die binnen kwamen kenden mijn teamgenootje al wel, maar mij natuurlijk nog niet. Maar aan het einde van het werken, kon ik toch al aardig wat namen in m'n boekje opschrijven van mensen die ik had ontmoet. Het is gek om te bedenken dat een aantal mensen die ik ontmoet heb drugsdealers zijn, dakloos zijn of vrijwel voortdurend onder invloed van drugs/alcohol. In Nederland zou ik dat niet goed trekken, maar hier ervaar ik totaal geen veroordeling en kan ik deze mensen lief hebben, zoals dat van ons gevraagd wordt vanuit de Bijbel.
Na het werken in het workers centre, wat vrije tijd, een avondmaaltijd en wat relaxen, was het tijd voor de eerste nacht op de straat.
Als long termer hoef je niet elke nacht te werken, dus gisteren waren we met drie long termers en een team van 6 short termers (deze short term teams komen twee weken, zoals ik vorig jaar ook twee weken ben geweest. Als Long Term Team ben je verantwoordelijk voor hen en begeleid je hen op de straat 's nachts).
Officieel gezien ben je 's nachts afwisselend een uur op de straat en het andere uur in de Prayerroom om te bidden voor de mensen op straat en de situaties daar. Omdat we maar met weinig long termers zijn, kunnen we dit niet helemaal realiseren en zijn wij dan ook minder in de prayer room te vinden.
Gisterenavond begon als een rustige avond. De eerste twee uur (van 00.00 - 02.00) waren erg rustig en er gebeurde geen gekke dingen. We konden als teams gewoon rondlopen, wat praatjes maken en connecties leggen. Na 02.00 begon de chaos en kwamen alle telefoontjes tegelijk.
Mijn hart brak door een meisje wat we vonden ergens in een steegje. Er waren twee mensen bij haar, maar die kende het meisje niet. Ze hadden haar zien liggen en gezien dat twee mannen haar probeerde mee te nemen en waren er op af gegaan. Het meisje was volledig buiten westen, volledig onder invloed van drugs en alcohol. Ze wist haar eigen naam niet meer en sloeg ons als we haar water probeerde te geven. De jongen die er bij was, had de ambulance al gebeld omdat we niets met haar konden. Toen de ambulance kwam, reageerde het meisje ineens op prikkels en kwam ze een beetje bij. Dit zorgde er voor dat ze volledig over haar nek ging en zichzelf niet meer onder controle had. De ambulancebroeders hebben haar meegenomen.... Ik kan gewoon niet begrijpen dat je als vrienden zo iemand achterlaat. Dat meisje is vandaag in het ziekenhuis bijgekomen en haar vrienden hebben geen idee.
Misschien nog wel meer bizar was de jongen waar we daarna een telefoontje voor kregen. Bareigenaren bellen ons geregeld als ze iemand buiten hebben zitten die écht naar huis moet en die hulp nodig hebben. We vonden een jongen die laveloos was en samen met zijn broer en een vriend buiten bij een bar zaten. De jongen viel voortdurend in slaap en was absoluut niet in staat om te lopen. Zijn hotel was ver weg dus hij moest met de Vommit Van weggebracht worden. De vriend zou mee gaan in de Van en zijn broer zou zelf naar het hotel gaan. Toen we de jongen naar de straat tilde om hem in de Van te krijgen, rende zijn vriend er ineens vandoor en is niet meer terug gekomen. De jongen was inmiddels tijdens het lopen weer in slaap gevallen, had in zn broek gepoept en wilde niet meewerken. Met vier personen hebben we hem in de Van gekregen en naar zijn hotel gebracht, waar hij over de receptie overgaf toen we probeerde uit te zoeken in welke kamer hij zat.
Het was een hectische nacht en om half 6 lagen we eindelijk in bed, ik was volledig gesloopt omdat mijn lichaam nog niet gewend is aan het nieuwe ritme en de warmte.
Het voelt alsof ik in deze blog veel moet uitleggen en dat is ook nodig om te kunnen begrijpen hoe het werk precies in zn werk gaat. Maar waar ik echt mee bezig ben de laatste dagen zijn de meiden die hier rond lopen op de West End. Je kunt je niet voorstellen hoe sommige meiden/vrouwen er hier bij lopen, je kunt het geen kleren noemen. En dat alles, om gezien te worden, aandacht te krijgen van mannen, indruk te maken. Het breekt me hart om te zien hoe ze op zoek zijn naar bevestiging, terwijl in God perfecte bevestiging te vinden is. Ik hoop en bid dat ik meiden hier mag bemoedigen in wie ze zijn en hen mag vertellen dat ze prachtig zijn.
En ik? Ik voel me hier thuis, het voelt geweldig om weer hier te zijn en dit eiland te ervaren. Om in de 'ochtend' te gaan hardlopen en exact de wegen te kennen. Om van betekenis te kunnen zijn op deze plek! Ik zie er naar uit om over een paar uur weer de straat op te kunnen en Gods liefde te laten zien. Ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn en dat God mij wil gebruiken op deze plek.
Gisteren tijdens de stille tijd las ik de volgende tekst, die voor mij een bemoediging gaat zijn voor mijn tijd hier: 'Blessed are the peacemakers, for they will be called the children of God.' Dat is wat we willen doen, vrede brengen op deze plek waar zoveel mensen proberen hun onrust op te vullen met alcohol, drugs en seks.
Ik wil jullie vragen om te bidden voor het werk hier. Bidden voor de meiden, dat we ze mogen bemoedigen en de waarheid van God aan hen mogen vertellen. Bidden voor genoeg energie voor ons als team. Maar boven alles danken dat Hij een God is die alles ziet, ons hoort in onze gebeden en bescherming geeft!
ps. ik ga verjaardagen vergeten, reageren op rare tijden en niet helemaal doorhebben dat mijn ritme volledig anders is dan die van jullie. sorry daarvoor, maar het is voor een goed doel =)
