Op een ligbed, starend naar de sterren, besef ik me dat mijn laatste dagen echt zijn aangebroken. En ondanks alle gevoelens die daar bij komen kijken, ervaar ik een diepe rust als ik naar de sterren kijk en wegdroom.
Doordat de werkzaamheden in het gebouw naast ons maar door blijven gaan, is er besloten om ons in shifts te verhuizen naar het huis van een goede vriendin van 24-7. Ze is zelf op vakantie en heeft haar huis beschikbaar gesteld voor ons. Aan de andere kant van de baai heeft ze een prachtig appartement met een privé zwembad voor de bewoners, waar wij tijd mogen doorbrengen. Samen met Chantal ben ik hier gisterenavond aangekomen en ik mag hier tot donderdag blijven. Natuurlijk gaan onze werkzaamheden voor 24-7 gewoon door, maar het is zo fijn om hier te mogen verblijven.
Het is weer een breakweek, zonder short term team. En omdat het seizoen al lang gaande is, is er in deze breakweek voor iedereen een dag ingeroosterd met helemaal niets op de planning. Vandaag is mijn dag en ik hoef helemaal niets te doen. Ik voel me echt ontspannen; boeken lezen, films kijken, zwemmen, zonnen, eten koken en nu sterren kijken en muziek luisteren.
En als ik zo naar de sterren kijk, is het bizar om te beseffen hoe groot God is. Hij heeft het hele heelal gemaakt, Hij kent elke ster, maar Hij kent ook mij. Hij weet alles wat ik denk, doe, zeg en voel. En als ik tot Hem bid, hoort Hij mij.
Die gedachte, dat God mij volledig kent, is een gedachte die me op dit moment heel erg helpt. God weet hoe ik me voel met betrekking tot afscheid nemen en weggaan.
Zaterdag stap ik in het vliegtuig naar huis, terug naar Nederland. En hoewel ik er geen zin in heb, ben ik misschien vooral bang. Bang voor hoe ik me ga voelen als ik weer thuis ben; bang voor het proces van verwerking gaat zijn; bang voor weer aan het werk gaan; bang voor rust en geluk verliezen wat ik hier zo ultiem ervaar; bang voor mijn gevoelens door mijn thuiskomst. Ik besef me vandaag dat ik veel heb meegemaakt! Ik heb veel mensen praktisch mogen helpen, met veel mensen gebeden, veel verhalen aangehoord en veel informatie mogen verwerken. En naast dat alles, ook veel van God mogen leren over mijzelf en over Hem. Dat alles mag en moet straks een plekje gaan krijgen als ik thuis kom.
Klap ik straks dicht? Heb ik ruimte voor mezelf nodig of behoefte aan bekenden om me heen? Hoe moe ga ik zijn? Welke emoties brengt het naar boven?
Ik weet het niet.
Maar ik weet wel dat God met me mee naar huis gaat. Ik weet dat Hij in Nederland net zo goed bij mij is als hier. Net zoals hier sterren zijn, zijn er ook in Nederland sterren. En zoals het staren naar de sterren mij hier rust geeft, zal dat ook zo in Nederland zijn.
Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen, het maakt me intens verdrietig. Toch ben ik al een paar dagen afscheid aan het nemen; van plekken, mensen, herinneringen. En de komende dagen zal dit afscheid steeds concreter gaan worden. Ondanks dat het me verdrietig maakt, weet ik ook dat het soms maar tijdelijk afscheid is. Ik weet namelijk dat ik hier terug ga komen, deze plek heeft mijn hart!
Ik wil jullie vragen om met mij mee te bidden voor de laatste dagen. Dat ik mag genieten en afscheid nemen tegelijk. Dat ik rust mag vinden in het naar huis gaan en mag beginnen met verwerken wat hier allemaal is gebeurd. En dat ik me mag blijven beseffen dat God met me mee gaat en mij kent.
Higher than the sky
Deeper than the ocean
Is His love for you!
Ik staar weer naar de sterren en ik ben dankbaar voor hoe ik daar van kan genieten en hoeveel rust het me geeft....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten