Home is in heaven, I'm just traveling through this world....
Toen een van mijn longterm vriendinnen vroeg hoe ik mijn Ibiza avontuur zou beschrijven in een zin, tijdens mijn afscheidsdiner, kwam ik met dit antwoord. Dit is wat het is en dit is hoe het voelde om twee maanden in Ibiza te mogen zijn.
Inmiddels ben ik weer thuis. Zaterdag vloog ik terug naar Nederland en werd ik door twee lieve vriendinnen verrast op het vliegveld. Ik was emotioneel al zo moe, dat ik spontaan begon te huilen toen ik met ze knuffelde.
En dat is ook een beetje hoe ik me voel. Moe. Op fysiek, geestelijk en emotioneel vlak. Ik zit nog niet terug in het oude ritme en ik val elke nacht pas rond 4 uur fatsoenlijk in slaap; maar om 7 uur gaat de wekker weer want mijn werk is inmiddels gestart. De vermoeidheid zit er dus aardig in, maar dat had ik ook wel kunnen verwachten.
De komende weken mag ik langzaamaan bijkomen op elk gebied. Ik geniet er op het moment heel erg van om 's avonds na het werken thuis te komen en alleen te zijn. Alleen op mijn kamer, met rustige muziek en een kaarsje aan een boek lezen en stille tijd houden. Echt behoefte aan rust en alleen zijn; de afgelopen twee maanden waren de momenten alleen zeldzaam. Dit is dan ook de reden dat ik niet direct met iedereen afspreek. Mijn werk vraagt veel energie en het opstarten van de lessen en van mijn mentorklas vraagt veel aandacht. Daarnaast is de verwerking in mijn hoofd bezig van alles van de afgelopen maanden. Ik ben gisteren begonnen met mijn journals teruglezen en er is zo veel gebeurd. Ik vind het ook lastig om uit te leggen aan andere hoe het was; ik weet niet waar ik moet beginnen en alle dingen die zijn gebeurd vliegen bij zo'n vraag door mn hoofd. Ik moet het allemaal nog op een rijtje krijgen en dat gaat me denk ik nog aardig wat tijd kosten voordat het zo ver is. Ik mag daar ook de tijd voor nemen en ik wil ook vragen om die ruimte. Mezelf verzorgen is nu het belangrijkste, niet te veel plannen, maar genoeg ruimte voor slapen, verwerken, gezond eten, sporten en stille tijd.
Home is in heaven... Die gedachte houdt me op de been. Ik voel me niet direct thuis in Nederland, maar dat is ook niet erg, want mijn echte thuis is ook niet op deze wereld. Dat klinkt heel zweverig en gek, maar het is wel wat het is.
Ik mis Ibiza. En als ik er teveel bij stil sta, dan word ik verdrietig. Maar tegelijkertijd ervaar ik God heel erg dichtbij. Hij geeft me de energie en focus tijdens mijn werk, maar ook de rust daarna. Hij weet ook dat mijn thuis niet hier op deze wereld is, maar bij Hem!
I'm just traveling through this world! <3
dinsdag 23 augustus 2016
maandag 15 augustus 2016
You own the skies and still you want my heart.
Op een ligbed, starend naar de sterren, besef ik me dat mijn laatste dagen echt zijn aangebroken. En ondanks alle gevoelens die daar bij komen kijken, ervaar ik een diepe rust als ik naar de sterren kijk en wegdroom.
Doordat de werkzaamheden in het gebouw naast ons maar door blijven gaan, is er besloten om ons in shifts te verhuizen naar het huis van een goede vriendin van 24-7. Ze is zelf op vakantie en heeft haar huis beschikbaar gesteld voor ons. Aan de andere kant van de baai heeft ze een prachtig appartement met een privé zwembad voor de bewoners, waar wij tijd mogen doorbrengen. Samen met Chantal ben ik hier gisterenavond aangekomen en ik mag hier tot donderdag blijven. Natuurlijk gaan onze werkzaamheden voor 24-7 gewoon door, maar het is zo fijn om hier te mogen verblijven.
Het is weer een breakweek, zonder short term team. En omdat het seizoen al lang gaande is, is er in deze breakweek voor iedereen een dag ingeroosterd met helemaal niets op de planning. Vandaag is mijn dag en ik hoef helemaal niets te doen. Ik voel me echt ontspannen; boeken lezen, films kijken, zwemmen, zonnen, eten koken en nu sterren kijken en muziek luisteren.
En als ik zo naar de sterren kijk, is het bizar om te beseffen hoe groot God is. Hij heeft het hele heelal gemaakt, Hij kent elke ster, maar Hij kent ook mij. Hij weet alles wat ik denk, doe, zeg en voel. En als ik tot Hem bid, hoort Hij mij.
Die gedachte, dat God mij volledig kent, is een gedachte die me op dit moment heel erg helpt. God weet hoe ik me voel met betrekking tot afscheid nemen en weggaan.
Zaterdag stap ik in het vliegtuig naar huis, terug naar Nederland. En hoewel ik er geen zin in heb, ben ik misschien vooral bang. Bang voor hoe ik me ga voelen als ik weer thuis ben; bang voor het proces van verwerking gaat zijn; bang voor weer aan het werk gaan; bang voor rust en geluk verliezen wat ik hier zo ultiem ervaar; bang voor mijn gevoelens door mijn thuiskomst. Ik besef me vandaag dat ik veel heb meegemaakt! Ik heb veel mensen praktisch mogen helpen, met veel mensen gebeden, veel verhalen aangehoord en veel informatie mogen verwerken. En naast dat alles, ook veel van God mogen leren over mijzelf en over Hem. Dat alles mag en moet straks een plekje gaan krijgen als ik thuis kom.
Klap ik straks dicht? Heb ik ruimte voor mezelf nodig of behoefte aan bekenden om me heen? Hoe moe ga ik zijn? Welke emoties brengt het naar boven?
Ik weet het niet.
Maar ik weet wel dat God met me mee naar huis gaat. Ik weet dat Hij in Nederland net zo goed bij mij is als hier. Net zoals hier sterren zijn, zijn er ook in Nederland sterren. En zoals het staren naar de sterren mij hier rust geeft, zal dat ook zo in Nederland zijn.
Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen, het maakt me intens verdrietig. Toch ben ik al een paar dagen afscheid aan het nemen; van plekken, mensen, herinneringen. En de komende dagen zal dit afscheid steeds concreter gaan worden. Ondanks dat het me verdrietig maakt, weet ik ook dat het soms maar tijdelijk afscheid is. Ik weet namelijk dat ik hier terug ga komen, deze plek heeft mijn hart!
Ik wil jullie vragen om met mij mee te bidden voor de laatste dagen. Dat ik mag genieten en afscheid nemen tegelijk. Dat ik rust mag vinden in het naar huis gaan en mag beginnen met verwerken wat hier allemaal is gebeurd. En dat ik me mag blijven beseffen dat God met me mee gaat en mij kent.
Higher than the sky
Deeper than the ocean
Is His love for you!
Ik staar weer naar de sterren en ik ben dankbaar voor hoe ik daar van kan genieten en hoeveel rust het me geeft....
Doordat de werkzaamheden in het gebouw naast ons maar door blijven gaan, is er besloten om ons in shifts te verhuizen naar het huis van een goede vriendin van 24-7. Ze is zelf op vakantie en heeft haar huis beschikbaar gesteld voor ons. Aan de andere kant van de baai heeft ze een prachtig appartement met een privé zwembad voor de bewoners, waar wij tijd mogen doorbrengen. Samen met Chantal ben ik hier gisterenavond aangekomen en ik mag hier tot donderdag blijven. Natuurlijk gaan onze werkzaamheden voor 24-7 gewoon door, maar het is zo fijn om hier te mogen verblijven.
Het is weer een breakweek, zonder short term team. En omdat het seizoen al lang gaande is, is er in deze breakweek voor iedereen een dag ingeroosterd met helemaal niets op de planning. Vandaag is mijn dag en ik hoef helemaal niets te doen. Ik voel me echt ontspannen; boeken lezen, films kijken, zwemmen, zonnen, eten koken en nu sterren kijken en muziek luisteren.
En als ik zo naar de sterren kijk, is het bizar om te beseffen hoe groot God is. Hij heeft het hele heelal gemaakt, Hij kent elke ster, maar Hij kent ook mij. Hij weet alles wat ik denk, doe, zeg en voel. En als ik tot Hem bid, hoort Hij mij.
Die gedachte, dat God mij volledig kent, is een gedachte die me op dit moment heel erg helpt. God weet hoe ik me voel met betrekking tot afscheid nemen en weggaan.
Zaterdag stap ik in het vliegtuig naar huis, terug naar Nederland. En hoewel ik er geen zin in heb, ben ik misschien vooral bang. Bang voor hoe ik me ga voelen als ik weer thuis ben; bang voor het proces van verwerking gaat zijn; bang voor weer aan het werk gaan; bang voor rust en geluk verliezen wat ik hier zo ultiem ervaar; bang voor mijn gevoelens door mijn thuiskomst. Ik besef me vandaag dat ik veel heb meegemaakt! Ik heb veel mensen praktisch mogen helpen, met veel mensen gebeden, veel verhalen aangehoord en veel informatie mogen verwerken. En naast dat alles, ook veel van God mogen leren over mijzelf en over Hem. Dat alles mag en moet straks een plekje gaan krijgen als ik thuis kom.
Klap ik straks dicht? Heb ik ruimte voor mezelf nodig of behoefte aan bekenden om me heen? Hoe moe ga ik zijn? Welke emoties brengt het naar boven?
Ik weet het niet.
Maar ik weet wel dat God met me mee naar huis gaat. Ik weet dat Hij in Nederland net zo goed bij mij is als hier. Net zoals hier sterren zijn, zijn er ook in Nederland sterren. En zoals het staren naar de sterren mij hier rust geeft, zal dat ook zo in Nederland zijn.
Ik ben nooit goed geweest in afscheid nemen, het maakt me intens verdrietig. Toch ben ik al een paar dagen afscheid aan het nemen; van plekken, mensen, herinneringen. En de komende dagen zal dit afscheid steeds concreter gaan worden. Ondanks dat het me verdrietig maakt, weet ik ook dat het soms maar tijdelijk afscheid is. Ik weet namelijk dat ik hier terug ga komen, deze plek heeft mijn hart!
Ik wil jullie vragen om met mij mee te bidden voor de laatste dagen. Dat ik mag genieten en afscheid nemen tegelijk. Dat ik rust mag vinden in het naar huis gaan en mag beginnen met verwerken wat hier allemaal is gebeurd. En dat ik me mag blijven beseffen dat God met me mee gaat en mij kent.
Higher than the sky
Deeper than the ocean
Is His love for you!
Ik staar weer naar de sterren en ik ben dankbaar voor hoe ik daar van kan genieten en hoeveel rust het me geeft....
dinsdag 9 augustus 2016
First journal is finished.
Alweer een week verder en inmiddels ook mijn eerste opschrijfboekje helemaal volgeschreven. Als ik er in terugblader, word ik stil door alles wat ik lees en alles wat er allemaal gebeurd is. Zoveel mensen mogen ontmoeten, zoveel situaties meegemaakt en zoveel verhalen aan mogen horen. Het zijn allemaal getuigenissen van Gods werk hier in Ibiza.
Afgelopen week heeft God zo duidelijk de leiding genomen en gesproken! Op maandagavond had ik een gesprek met één van de workers en zij vertelde mij dat ze twee dagen later haar huis uit moest, maar nog geen nieuwe plek had om te verblijven. Ze had alles geprobeerd om een nieuwe verblijfplaats te vinden, maar ze had nog niets en was inmiddels erg gestrest. Ik heb voor haar gebeden midden op straat en vertelde haar dat we ook met zn allen voor haar zouden blijven bidden. Die nacht voor haar gebeden en ook de volgende ochtend tijdens onze teammeeting waarin we voor workers bidden, legde we de situatie aan God voor. Die nacht in de prayerroom voelde ik dat ik voor haar moest bidden en de situatie waar ze in zat. Na een uur samen voor haar bidden, voelde ik diep van binnen dat ik naar haar toe moest in het uur op de straat om te vragen of ze al iets gevonden had. Ik weet nog dat ik tegen Mart zei, waarmee ik die nacht op pad mocht, dat ik het gevoel had dat ze een appartement gevonden had en dat ik het haar graag wilde vragen. We liepen naar buiten en namen ons voor om direct naar deze worker toe te gaan. We waren nog geen seconde op de straat toen we staande werden gehouden door een andere worker die ons wees op een meisje wat alleen aan een tafeltje zat te huilen. We gingen naar dit meisje toe om te vragen wat er aan de hand was en ze vertelde ons dat ze al haar vrienden kwijt was, geen idee had waar ze precies was en dat haar telefoon geen telefoonnummers had omdat ze hem net daarvoor had gekocht. Wat doe je dan? We hebben een poosje met haar zitten praten om haar gerust te stellen en om wat meer informatie te krijgen. Ze verbleef in een hotel een stuk verderop, maar had geen geld voor een taxi bij zich. Na een poosje praten, kreeg ik het idee om maar gewoon over de West End te gaan lopen en te kijken of we één van haar vrienden tegen zouden komen. Ik stelde dit voor en zag de moedeloosheid wel in haar ogen, maar ze stond toch op. Terwijl we opstonden zeiden Mart en ik tegen elkaar, laten we heel hard gaan bidden dat we iemand tegen komen. We liepen naar beneden op de West End en in mijn hoofd was ik voortdurend voor de situatie aan het bidden. Na vijf minuten lopen en zoeken, loopt er een meisje recht op ons af en ontmoeten twee vriendinnen elkaar weer! We hadden iemand gevonden en konden met een opgelucht hart afscheid nemen van ze en weten dat ze veilig thuis zouden komen. En echt, dit kan geen toeval zijn. Dat kan ik gewoon niet geloven, dit was echt God die voorzag in de situatie. We liepen verder, nog steeds op weg naar Carry en toen we haar zagen kwam ze op ons afgelopen en vertelde ze ons met grote blijheid dat ze een appartement had gevonden. Ze had het een paar uur eerder gehoord; een appartement aan de zee, met uitzicht op de zonsondergang voor enorm weinig geld. Ze kon blijven en had een veilige plek om naar toe te gaan. Ik kon wel gillen van blijheid. Ik kon het echt wel uitschreeuwen van dankbaarheid omdat God onze gebeden echt hoort en ook voorziet.
Ook was er de afgelopen tijd veel sprake van ruzies en gevechten, ook inmiddels onder de workers. De afgelopen dagen hebben we die gelukkig niet meer gezien en dat is een verhoring van onze gebeden om rust en vrede op de straten.
Vrijdagavond had ik weekenddienst en werden we gebeld voor een jongen die alleen op een terras zat maar niets meer kon. Toen we aankwamen, de situatie hadden bekeken en de rolstoel hadden gehaald om de jongen daar in te tillen, kwam er ineens een vriend van de jongen aangelopen die ons kon vertellen hoe de jongen heette, waar we heen moesten en voor de jongen kon zorgen. Weer een verhoring van de gebeden, omdat we anders geen idee hadden gehad waar we deze jongen heen moesten brengen die geen woord meer kon zeggen.
En dit zijn alleen nog maar de verhoringen van gebeden die ik direct heb meegemaakt. Maar iedereen binnen het team kan wel een getuigenis geven van de verhoring van gebeden.
Als ik teruglees in mijn journal dan kan ik daar ook getuigenissen van blijven geven. Vandaag heb ik met een worker een drankje gedronken en dat is verhoring van een gebed wat ik weken achter elkaar heb gebeden, om zo'n relatie met workers te krijgen dat ik buiten werk om met ze af kan spreken.
Zoveel mensen al ontmoet, zoveel verhalen mogen horen en zoveel situaties meegemaakt; maar bovenal zoveel mogen leren. Want dat blijft me misschien nog wel het meest verbazen, hoeveel ik in mijn tijd hier heb geleerd. Niet alleen over de effecten van drugs en alcohol, maar boven al over mezelf en over wie God is. Want wauw, God bezit zoveel wijsheid die Hij met ons wil delen en waardoor we zoveel mogen groeien in onze persoonlijkheden en karakter.
Intussen is het Nederlandse team hier ook alweer ruim een week en wat geniet ik van deze toppers. Het is zo fijn om een stukje eigen cultuur even hier te hebben en in je eigen taal te kunnen spreken. Ze brengen energie en vrolijkheid en dat is heerlijk! Ik ben echt moe, het werk in het gebouw naast ons is weer begonnen en gaat waarschijnlijk ook niet meer stoppen door de corruptie onder de mensen hier. De nachten zijn soms te kort, maar het is het allemaal zó waard.
Nog 11 dagen, elf dagen om te genieten, te groeien en voorlopig afscheid te nemen van deze plek. Ik ben nog niet klaar om te gaan, maar ik heb gelukkig nog even de tijd om hier te zijn en er vol voor te gaan.
Mijn grootste gebed op dit moment is, dat ik nog datgene mag leren wat God me hier nog wil leren. Bid met me mee dat ik mag weten wat dat is en dat ik daar voor open mag staan. En bid voor energie om ook deze laatste dagen alles te geven en volop te genieten. En bid voor vrede om straks afscheid te nemen en naar huis te gaan.
Bid, voor meer verhoring van onze gebeden hier!
Afgelopen week heeft God zo duidelijk de leiding genomen en gesproken! Op maandagavond had ik een gesprek met één van de workers en zij vertelde mij dat ze twee dagen later haar huis uit moest, maar nog geen nieuwe plek had om te verblijven. Ze had alles geprobeerd om een nieuwe verblijfplaats te vinden, maar ze had nog niets en was inmiddels erg gestrest. Ik heb voor haar gebeden midden op straat en vertelde haar dat we ook met zn allen voor haar zouden blijven bidden. Die nacht voor haar gebeden en ook de volgende ochtend tijdens onze teammeeting waarin we voor workers bidden, legde we de situatie aan God voor. Die nacht in de prayerroom voelde ik dat ik voor haar moest bidden en de situatie waar ze in zat. Na een uur samen voor haar bidden, voelde ik diep van binnen dat ik naar haar toe moest in het uur op de straat om te vragen of ze al iets gevonden had. Ik weet nog dat ik tegen Mart zei, waarmee ik die nacht op pad mocht, dat ik het gevoel had dat ze een appartement gevonden had en dat ik het haar graag wilde vragen. We liepen naar buiten en namen ons voor om direct naar deze worker toe te gaan. We waren nog geen seconde op de straat toen we staande werden gehouden door een andere worker die ons wees op een meisje wat alleen aan een tafeltje zat te huilen. We gingen naar dit meisje toe om te vragen wat er aan de hand was en ze vertelde ons dat ze al haar vrienden kwijt was, geen idee had waar ze precies was en dat haar telefoon geen telefoonnummers had omdat ze hem net daarvoor had gekocht. Wat doe je dan? We hebben een poosje met haar zitten praten om haar gerust te stellen en om wat meer informatie te krijgen. Ze verbleef in een hotel een stuk verderop, maar had geen geld voor een taxi bij zich. Na een poosje praten, kreeg ik het idee om maar gewoon over de West End te gaan lopen en te kijken of we één van haar vrienden tegen zouden komen. Ik stelde dit voor en zag de moedeloosheid wel in haar ogen, maar ze stond toch op. Terwijl we opstonden zeiden Mart en ik tegen elkaar, laten we heel hard gaan bidden dat we iemand tegen komen. We liepen naar beneden op de West End en in mijn hoofd was ik voortdurend voor de situatie aan het bidden. Na vijf minuten lopen en zoeken, loopt er een meisje recht op ons af en ontmoeten twee vriendinnen elkaar weer! We hadden iemand gevonden en konden met een opgelucht hart afscheid nemen van ze en weten dat ze veilig thuis zouden komen. En echt, dit kan geen toeval zijn. Dat kan ik gewoon niet geloven, dit was echt God die voorzag in de situatie. We liepen verder, nog steeds op weg naar Carry en toen we haar zagen kwam ze op ons afgelopen en vertelde ze ons met grote blijheid dat ze een appartement had gevonden. Ze had het een paar uur eerder gehoord; een appartement aan de zee, met uitzicht op de zonsondergang voor enorm weinig geld. Ze kon blijven en had een veilige plek om naar toe te gaan. Ik kon wel gillen van blijheid. Ik kon het echt wel uitschreeuwen van dankbaarheid omdat God onze gebeden echt hoort en ook voorziet.
Ook was er de afgelopen tijd veel sprake van ruzies en gevechten, ook inmiddels onder de workers. De afgelopen dagen hebben we die gelukkig niet meer gezien en dat is een verhoring van onze gebeden om rust en vrede op de straten.
Vrijdagavond had ik weekenddienst en werden we gebeld voor een jongen die alleen op een terras zat maar niets meer kon. Toen we aankwamen, de situatie hadden bekeken en de rolstoel hadden gehaald om de jongen daar in te tillen, kwam er ineens een vriend van de jongen aangelopen die ons kon vertellen hoe de jongen heette, waar we heen moesten en voor de jongen kon zorgen. Weer een verhoring van de gebeden, omdat we anders geen idee hadden gehad waar we deze jongen heen moesten brengen die geen woord meer kon zeggen.
En dit zijn alleen nog maar de verhoringen van gebeden die ik direct heb meegemaakt. Maar iedereen binnen het team kan wel een getuigenis geven van de verhoring van gebeden.
Als ik teruglees in mijn journal dan kan ik daar ook getuigenissen van blijven geven. Vandaag heb ik met een worker een drankje gedronken en dat is verhoring van een gebed wat ik weken achter elkaar heb gebeden, om zo'n relatie met workers te krijgen dat ik buiten werk om met ze af kan spreken.
Zoveel mensen al ontmoet, zoveel verhalen mogen horen en zoveel situaties meegemaakt; maar bovenal zoveel mogen leren. Want dat blijft me misschien nog wel het meest verbazen, hoeveel ik in mijn tijd hier heb geleerd. Niet alleen over de effecten van drugs en alcohol, maar boven al over mezelf en over wie God is. Want wauw, God bezit zoveel wijsheid die Hij met ons wil delen en waardoor we zoveel mogen groeien in onze persoonlijkheden en karakter.
Intussen is het Nederlandse team hier ook alweer ruim een week en wat geniet ik van deze toppers. Het is zo fijn om een stukje eigen cultuur even hier te hebben en in je eigen taal te kunnen spreken. Ze brengen energie en vrolijkheid en dat is heerlijk! Ik ben echt moe, het werk in het gebouw naast ons is weer begonnen en gaat waarschijnlijk ook niet meer stoppen door de corruptie onder de mensen hier. De nachten zijn soms te kort, maar het is het allemaal zó waard.
Nog 11 dagen, elf dagen om te genieten, te groeien en voorlopig afscheid te nemen van deze plek. Ik ben nog niet klaar om te gaan, maar ik heb gelukkig nog even de tijd om hier te zijn en er vol voor te gaan.
Mijn grootste gebed op dit moment is, dat ik nog datgene mag leren wat God me hier nog wil leren. Bid met me mee dat ik mag weten wat dat is en dat ik daar voor open mag staan. En bid voor energie om ook deze laatste dagen alles te geven en volop te genieten. En bid voor vrede om straks afscheid te nemen en naar huis te gaan.
Bid, voor meer verhoring van onze gebeden hier!
dinsdag 2 augustus 2016
Keep on waiting, it will happen - Habakkuk 2:3
Clock is ticking....
En eigenlijk zegt dat al zoveel over datgene wat God mij op dit moment aan het leren is. Mijn aftelkalender vertelde me vandaag dat ik nog 18 dagen op dit prachtige eiland heb, voordat ik weer naar Nederland toe vlieg. Dat ik hier al 36 dagen ben, lijkt veel minder belangrijk voor mijn gevoel. Tijd, de tijd tikt door. De tijd vliegt....
In de eerste weken dat ik hier was, vond ik het lastig om te zien dat de andere long termers al relaties hadden opgebouwd en ik daar nog mee moest beginnen. Ik wilde dat ook, ik wilde er vol voor gaan. En eigenlijk kwam vorige week pas écht het gevoel dat ik die relaties nu heb en die werden gisteren bevestigd toen ik met drie workers nummers uitwisselde om de komende tijd af te spreken. En als ik er nu zo op terugkijk, heeft dat ook weer alles te maken met wat God me aan het leren is: wachten. When the time is right,I, the Lord, will make it happen - Isaiah 60:22
Anderhalve week geleden kreeg ik één zin niet uit mijn hoofd toen ik in de prayerroom was: Do you trust me, when my answer is wait? In hoeverre vertrouw ik God en in hoeverre laat ik mijn eigen interpretaties mij leiden?
In onze hedendaagse maatschappij mogen we niet stilstaan, we moeten voortdurend ontwikkelen, meer leren en doorgroeien. Wachten is iets wat we liever niet doen. Ik maak me daar mee dan schuldig aan en dat dat ene zinnetje in mijn hoofd bleef hangen, was voor mij een teken dat ik me meer mag verdiepen in wachten.
When I wait, You strengthen my heart. - Psalm 27:14
Het is goed om te wachten, we hoeven niet alsmaar door te gaan, maar we mogen rustig wachten tot God ons in de goede richting leidt. Ik hoef niet nu al te weten wat ik over een jaar aan het doen ben, ik mag rustig afwachten en wel zien wat er gaat gebeuren. Be still before the Lord and wait patiently for Him. - Psalm 37:7
Ik weet van mezelf dat ik makkelijk eigen interpretaties als iets van God zie. Ik kan achter alle kleine dingetjes tekenen van God gaan zien en daarmee mijn eigen verlangens invloed laten hebben in beslissingen. En niet dat het ongezond is om eigen verlangens te hebben, maar wanneer we God écht willen volgen, moeten we loskomen van deze eigen verlangens. 'Dear God, if today I lose my hope, please remind me that your plans are better than my dreams.'
En natuurlijk vond ik het niet leuk of prettig om weken te moeten wachten voordat de relatie met de workers echt kwam, maar wie ben ik om iets af te dwingen? C.S. Lewis zegt het mooi met de woorden: I am sure that God keeps no one waiting unless He sees that it is good for them to wait. Ik mocht eerst andere dingen leren en verwerken voordat ik klaar was om deze relatie met mensen op te bouwen. God laat ons niet zonder reden wachten en Hij vergeet ons al helemaal niet.
Wachten lijkt nu iets te zijn wat terug komt hier. Vrijdagnacht tijdens van-night hebben we twee uur bij twee jongens gezeten, die volledig van de kaart waren door drugs. Toen we bij hen aankwamen, wist ik dat we simpelweg bij hen mochten gaan wachten. We hoefden verder niets te doen, alleen maar naast ze te gaan zitten, proberen met ze te praten maar vooral wachten....
Toen ik op internet ging zoeken naar uitspraken over wachten, verbaasde ik me er over wat je tegenkomt. Voor veel mensen is wachten een teken van zwakte! Maar voor God is het alles behalve een zwakte: The Lord is good to those who wait on Him, to the soul who seeks Him - Lamentations 3:25
Natuurlijk is het goed om te beseffen dat wachten niet betekent dat je geen enkele verantwoordelijkheid meer hebt of alleen maar moet afwachten tot er iets gebeurd. Maar voordat er tot actie over gegaan wordt, bedenk dan of het niet je eigen verlangens zijn die een belangrijke rol spelen.
Wachten....
Trust in the Lord with all your heart, and do not lean on your own understanding. In all your ways acknowledge Him, and He will make straight your paths. - Proverbs 3:5-6
Abonneren op:
Posts (Atom)