'In augustus zal er geen moment zijn dat je niet zweet.' Dat is wat er gezegd werd tijdens mijn Orientation toen ik hier nog geen dag was. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, het valt niet mee. Het is echt bloedheet hier en er valt niet tegen aan te drinken. Dat wilde ik graag met jullie delen. :)
Inmiddels al ruim een maand op dit mooie eiland en het is elke dag nog genieten. Soms is het wel vervelend om helemaal geen Nederlands te kunnen spreken, maar gelukkig duurt het niet lang meer voordat het Nederlandse team deze kant op komt. Aanstaande maandag kan ik weer heerlijk Nederlands praten met mensen die ik ken, je kan je niet voorstellen hoe ik daar naar uit kijk.
Wat ik ook merk na een maand hier rondhuppelen, is dat de relaties met de workers nu echt zijn. Ook als ik in mijn 'normale' kleding rondloop word ik herkent door de workers. Het is heerlijk om te merken dat ze je vertrouwen en graag zien.
Ik heb de afgelopen weken ontdekt dat ik niet een type ben die heel spontaan op nieuwe mensen af stap en meteen diepe gesprekken aan ga. Mijn sterke punten liggen in het luisteren en beschikbaar zijn voor mensen. Samen met de teamleiders heb ik gezocht naar een invulling hiervan in het werk en dat hebben we gevonden. Minimaal één keer per week ga ik naar een restaurant om daar gewoon te zijn, een biertje te drinken en bitterballen te eten. Ik zit er, in mijn eentje, beschikbaar voor mensen om mee te kletsen. Het bedienend personeel kent me inmiddels en beginnen al gesprekjes aan te knopen. Misschien komen er helemaal geen gesprekken uit, maar het is voor mij ontspannend en het er-zijn kan al genoeg zijn. Daarnaast ga ik minimaal twee keer per week 's nachts drie kwartier eerder de straat op dan het werk officieel begint. Gewoon in mijn normale kleding een paar rondjes lopen over de West End en kletsen met de workers die op dat tijdstip nog niet veel te doen hebben. Het werkt voor mij zo goed om alleen, zonder druk van het tshirt, lekker de gesprekken aan te gaan.
Dinsdagnacht sprak ik een van de workers waar ik vanaf het begin een goede band mee heb. Hij had wat problemen met een collega en zei: kun je morgen even langskomen om er over te praten? Natuurlijk, zei ik en zo ben ik gisterennacht wat eerder naar de West End gegaan om even met hem te kletsen. Het was inmiddels allemaal opgelost, maar het beschikbaar zijn is heel belangrijk voor de mensen hier. Daarnaast heb ik inmiddels een vaste eet- en slaapplek in Parijs waar een andere worker woont waar ik het goed mee kan vinden. Die echtheid in relaties is super mooi om te ervaren. Ze zijn oprecht blij en ik vind het heerlijk om met hen te kletsen en hun blijheid en liefde naar ons toe te ervaren.
Sinds twee weken komt er ook een man in het Centre waar ik gisteren een gesprek van 2,5 uur mee heb gehad. Ik was gesloopt aan het einde van dat gesprek, maar het was zo goed! Hij is een echte avonturier en hij doet vrijwel al zijn reizen liftend. Hij is al in veel landen geweest en heeft veel verhalen. Nadat we wat verhalen gedeeld hadden en hij wat meer over zijn verleden had verteld, durfde ik hem de vraag te stellen hoe hij dacht over spiritualiteit en God. Wat hij vervolgens antwoordde, inspireerde me: spiritualiteit betekent voor mij niet alleen in iets geloven of iets ervaren, het gaat om hoe je er vervolgens invulling aan geeft in je leven; in elk aspect van je leven. Hij had daar zo'n goed punt. Ik kan wel zeggen dat ik christen ben en in God geloof, maar leef ik er volgens ook naar? En dan in elk aspect van het leven.... Of hij gelooft dat er een God is? 'Honestly, I don't know.' En dat is niet erg, maar als ik zijn verhalen hoor en hoe hij zijn leven leeft en dingen ervaart, kan ik niet anders geloven dan dat God enorm bezig is met deze man, maar hij alleen nog niet beseft dat het God is die met hem bezig is. Bid met me mee dat ik meer gesprekken mag hebben met deze man maar dat hij bovenal gaat inzien dat het God is die met hem bezig is.
Op de straat is er de laatste dagen wat vreemds aan de hand. Tot afgelopen maandag hebben we nog geen gevechten of opstootjes gezien (vorig jaar ook niet) maar dinsdag en woensdag is het al twee dagen raak. Gisteren heb ik zelf in 3 uur tijd vier gevechten gezien waarbij er echt op elkaar in wordt gebeukt en aan haren wordt getrokken. Er hangt echt iets in lucht van ontevredenheid en agressie. Ik wil jullie vragen of jullie willen bidden voor rust en vrede op de straat en dat we geen gevechten meer zien!
Of ik alleen maar werk? Nee, natuurlijk niet! :) Geregeld ben ik ook op het strand te vinden voor een paar uurtjes, ik probeer 3 keer in de week hard te lopen en we doen genoeg ontspannende dingen. Afgelopen week naar een concert geweest in het Ibiza Rocks Hotel en ook met het short term team naar Ushuaia geweest om lekker een avond te ontspannen in een van de grootste clubs van Ibiza. Aanstaande weekend gaan we met het long term team lekker barbecuën bij iemand die ook een zwembad in de tuin heeft en gaan we naar een gemaskerd bal. We eten lekker, drinken af en toe een drankje, gaan naar de zonsondergang en eten ijsjes. Het is heerlijk hier en ik wil echt nog lang niet weg!
Uiteraard vraag ik jullie ook weer om met me mee te bidden.
- te bidden voor de workers waarmee ik relaties op bouw en dat zij echt open mogen worden en ik met hen over God kan praten.
- te bidden voor de man die in het centre kwam en voor zijn besef van wie God is.
- te bidden voor de onrust op de straat.
- te bidden voor éen man die ons werk hier moeilijk maakt maar waarmee we tegelijkertijd een band op willen bouwen omdat hij echt gebroken is door het leven. Dat we naar hem met liefdevolle ogen mogen kijken maar toch ook mogen weten wanneer we weg moeten lopen.
En dank bovenal met me mee voor de super fijne tijd die ik hier heb. Ik geniet elke dag met volle teugen en heb het enorm naar mn zin.
<33
donderdag 28 juli 2016
zaterdag 23 juli 2016
Benzinestations, agressie, brownies, prayerwalks en verbouwingen.
Gek is dat, hoe de dagen voorbij vliegen, maar de uren van de van-night voorbij kruipen. Op dit moment zit ik samen met Chantal thuis te wachten op telefoontjes waar we op af gaan. In het weekend zijn we alleen via de telefoon bereikbaar, maar dat wachten is verschrikkelijk. Je kan niet echt ontspannen, die telefoon beheerst onze avond. Als long term team noemen we het phone-fear: je schrikt altijd als je Spaanse telefoon 's nachts af gaat.
De vijf woorden in de titel zijn wel de kernwoorden van deze week. Het begon allemaal zaterdagnacht, toen ik ook met Chantal een weekenddienst had. We werden rond 1 uur gebeld door het Medical Centre of we iemand op wilde komen halen. We reden er heen en vonden een jongen die alleen was. Hij had geen idee in welk hotel hij verbleef en was ook te verward om goed antwoord te kunnen geven op onze vragen. Nadat we een poos bij hem hadden gezeten in het Medical Centre, wisten we alleen dat zijn hotel rood was van buiten en dat het in de buurt van de haven was. Toen hij met zn hand in zijn zak voelde, maakte ons hart een sprongetje van hoop dat hij misschien zijn sleutel bij zich had, maar dat was niet zo vertelde hij ons. We besloten met hem naar de van te gaan om richting de haven te rijden en te zoeken naar een rood hotel. Toen we daar aan kwamen en langs de hotels waren gereden, hadden we zijn hotel nog niet gevonden. Hij pijnigde zijn hoofd er over en was ondertussen één van de grappigste mensen die ik hier ben tegen gekomen. In een helder moment bedacht hij zich dat zijn hotel in de buurt van een benzinestation was. Hier in San Antonio zijn twee benzinestations, dus we besloten naar dat benzinestation te rijden dat het dichts bij het water was. Het was volledig aan de andere kant van San An, maar het was onze beste optie. Daar aangekomen was Dan er vast van overtuigd dat het daar niet was. Vorige week had ik toevallig het andere benzinestation gezien midden in de stad en zo kon ik ons daar heen leiden. Maar ook dat benzinestation was het niet. Nee, Dan zei dat hij bij een rotonde was; het eerste benzinestation was bij een rotonde.... Weer terug bij dat benzinestation, werd Dan erg enthousiast, hier was het ergens! Toen we hem vertelde dat we een kwartier geleden daar ook waren geweest, kon hij z'n oren niet geloven, maar hij was liever enthousiast over het feit dat we in de buurt waren. We reden verder en kwamen een lichtroze hotel tegen; Dan gaf een gil van geluk, dát was zijn hotel. Niet rood, maar lichtroze dus. We parkeerde de van en liepen met hem naar binnen richting de receptie. Terwijl wij bij de receptie wachtte, liep Dan zelfverzekerd naar de trap. 'Dan, moet je niet eerst de sleutel ophalen?' vroegen we hem. Doodleuk en met een uitgestreken gezicht haalt hij de sleutel uit zijn broekzak en vertelt hij ons dat dat niet nodig is. We stonden met onze mond vol tanden. Anderhalf uur waren we bezig geweest om hem eindelijk in het goede hotel te brengen, terwijl hij de sleutel mét naam in zijn broekzak had. :) Maar nogmaals, de grappigste anderhalf uur van mijn verblijf hier!
Afgelopen woensdag hebben we twee jongens geholpen die helemaal onder invloed van drugs waren. De ene jongen was nog wel aanspreekbaar, maar met zijn vriend hadden we de grootste moeite. Hij kon niet zelf rechtop zitten, maar was ontzettend groot en we moesten alle zeilen bijzetten om hem overeind te houden. Uiteindelijk ben ik achter hem gaan staan op het bankje en kon hij tegen mijn benen aan leunen, terwijl ik ondersteboven hing om hem wakker te houden en tegen hem aan te praten. Toen hij eindelijk wat bij begon te komen (een uur later) hebben we de van laten komen om hen terug naar hun villa te brengen. We hadden geen idee waar het was, maar de ene jongen was er vast van overtuigd dat hij de weg terug zou weten te vinden. Ik dank God enorm dat hij dat inderdaad kon. Terwijl lopen voor hem te moeilijk was, kon hij ons wel exact vertellen hoe we moesten rijden door de eenrichtingsverkeerswegen van San Antonio. Met de andere jongen hadden we een iets minder prettige tijd in de van. Hij besefte zich namelijk dat hij bestolen was van zijn telefoon en hij was er vast van overtuigd dat wij dat hadden gedaan. Naast hem zittend heb ik alles uit de kast moeten halen om hem enigszins te kalmeren en te vertellen dat wij zijn telefoon echt niet hadden. Hij wilde het niet geloven en zei tegen zijn vriend dat hij ons moest slaan en onze zakken moest doorzoeken. Hij draaide volledig door en ik dank God dat we toen bij zijn villa waren en hij zelf uit de auto stapte. We hebben gewacht tot ze binnen waren en zijn toen snel weggereden. We waren allemaal opgelucht dat het zo mocht gaan.
*Even een 'kleine' onderbreking door een telefoontje en iemand die geholpen moest worden, maar die we uiteindelijk achter hebben moeten laten omdat hij onze hulp echt niet wilde.*
Donderdag heb ik een paar kleine klappen in mn gezicht gekregen, terwijl we een jongen de trap op droegen. Hij was er zo slecht aan toe dat hij niet meer in staat was om zelf te lopen, maar het hotel had geen lift. Samen met drie vrienden heb ik de jongen twee verdiepingen omhoog moeten tillen, maar omdat de jongen nogal eigenwijs was, wilde hij alleen maar zitten. Ik had hem bij z'n schouder en was dus een gemakkelijk doelwit, maar hem loslaten was niet echt een optie omdat hij dan head-first naar beneden zou zijn gevallen. Het was niet heel heftig, maar wel voor het eerst dat ik echt geraakt ben door iemand.
Elke donderdag delen we ook de brownies uit die we als long term team maken voor de workers hier. Deze week moest ik ze voor het eerst alleen maken, omdat Cloë naar huis is gegaan. Het voelt toch als een hele verantwoordelijkheid om ze te maken; de workers kijken er echt zó naar uit om ze te krijgen. Ik wilde het niet op mijn geweten hebben om ze te verpesten en dat iedereen te horen zou krijgen dat er deze week geen brownies waren. Gelukkig waren ze voortreffelijk! Het recept wat we hier gebruiken geeft by far de beste brownies ooit gegeten. In Nederland zal ik ze vol liefde maken voor iedereen die ze graag een keer wil proberen :)
Deze week heb ik ook wat tijd mogen investeren in prayerwalks, iets wat ik echt fantastisch vind om te doen. Het komt er op neer dat je een wandeling gaat maken en tijdens de wandeling op specifieke plekken gaat bidden. Maandag kwam het nieuwe Schotse team (wat echt helden zijn trouwens) en na hun orientation gingen ze meteen een prayerwalk maken. Omdat ik deze prayerwalk over 2 weken met het Nederlandse team mag begeleiden, ging ik mee om weer even opgefrist te worden. De prayerwalk was in San Antonio en we hebben bijvoorbeeld gebeden bij het gemeentehuis, dat daar wijze beslissingen genomen mogen worden. Ook bij de sunsetstrip wordt gebeden, dat mensen aangeraakt mogen worden door de schoonheid van de zonsondergang. Daarnaast ben ik donderdag naar Ibiza Town gegaan om Danny te vergezellen op een van zijn prayerwalks. Danny en Lidy wonen in Ibiza Town en werken daar onder de zigeuners. Elke dag houden ze prayerwalks om te bidden voor de mensen en te luisteren naar wat God te zeggen heeft. Samen met Danny heb ik gebeden en het was tof om hem te vergezellen. Meer geleerd over de plek en hun werk, meer geleerd over prayerwalks en hoe hij dat doet en vooral genoten van het bidden en de rust die dat geeft! Zeker voor herhaling vatbaar om hem te vergezellen en ook voor herhaling vatbaar om in Nederland eens te doen.
En hoe gaat het met mij? Ik ben niet helemaal fit en dat komt door slaaptekort. Het gebouw naast ons appartement is een bouwval en dat is het al jaren. Alleen heeft de aannemer besloten om te gaan verbouwen, iets wat bij wet verboden is in juli en augustus om de rust te bewaren voor de toeristen. Deze aannemer trekt zich er alleen niets van aan, wat er in resulteert dat vanaf woensdagochtend ze elke ochtend rond half 11/11 uur beginnen met een drilboor. Het gebeurt letterlijk aan de andere kant van slaapkamer en het geluid is om gek van te worden. Als je bedenkt dat wij meestal rond 5/6 uur gaan slapen is het ook veel te vroeg om dan wakker te worden en niet meer te kunnen slapen. Charlie is er hard voor bezig om via de advocaat te regelen dat ze er mee stoppen, maar de afgelopen nachten heb ik dus flink slaaptekort opgebouwd. Ik merk het in duizeligheid, trillen na inspanning en sneller geëmotioneerd zijn.
Concrete gebedspunten:
- voor onze slaap en dat er iets geregeld mag worden met onze buren. Onze slaap is essentieel! En dat ik me weer helemaal fit mag gaan voelen en geen werkzaamheden hoef neer te leggen om bij te komen.
- danken voor gebeden die verhoort worden! In de afgelopen week zijn aantal gebeden concreet verhoord en dat is de grootste getuigenis die mensen kunnen krijgen.
- voor energie voor iedereen die hier op de West End werkt. Het is halverwege het seizoen en iedereen is moe en er zat van. Bid voor energie en vrolijkheid, dat iedereen door kan zetten.
- bid voor de relaties die ik steeds meer krijg met de mensen hier, dat ze diepgang mogen krijgen en ik van betekenis kan zijn hier.
- bid voor Abby en Charlie die bezig zijn met hun vertrek hier uit Ibiza. Dat ze genoeg tijd hebben om alles te regelen en rust mogen vinden in dat besluit.
Nogmaals, bedankt voor jullie interesse en gebed. Het is zo bemoedigend om te weten dat er in Nederland gebeden wordt en dat jullie oprecht geïnteresseerd zijn in wat er hier gebeurd. Ik houd van deze plek, dit is echt m'n thuis en het is fijn om dat te kunnen delen!
Dikke knuffel, ik mis jullie! <3
De vijf woorden in de titel zijn wel de kernwoorden van deze week. Het begon allemaal zaterdagnacht, toen ik ook met Chantal een weekenddienst had. We werden rond 1 uur gebeld door het Medical Centre of we iemand op wilde komen halen. We reden er heen en vonden een jongen die alleen was. Hij had geen idee in welk hotel hij verbleef en was ook te verward om goed antwoord te kunnen geven op onze vragen. Nadat we een poos bij hem hadden gezeten in het Medical Centre, wisten we alleen dat zijn hotel rood was van buiten en dat het in de buurt van de haven was. Toen hij met zn hand in zijn zak voelde, maakte ons hart een sprongetje van hoop dat hij misschien zijn sleutel bij zich had, maar dat was niet zo vertelde hij ons. We besloten met hem naar de van te gaan om richting de haven te rijden en te zoeken naar een rood hotel. Toen we daar aan kwamen en langs de hotels waren gereden, hadden we zijn hotel nog niet gevonden. Hij pijnigde zijn hoofd er over en was ondertussen één van de grappigste mensen die ik hier ben tegen gekomen. In een helder moment bedacht hij zich dat zijn hotel in de buurt van een benzinestation was. Hier in San Antonio zijn twee benzinestations, dus we besloten naar dat benzinestation te rijden dat het dichts bij het water was. Het was volledig aan de andere kant van San An, maar het was onze beste optie. Daar aangekomen was Dan er vast van overtuigd dat het daar niet was. Vorige week had ik toevallig het andere benzinestation gezien midden in de stad en zo kon ik ons daar heen leiden. Maar ook dat benzinestation was het niet. Nee, Dan zei dat hij bij een rotonde was; het eerste benzinestation was bij een rotonde.... Weer terug bij dat benzinestation, werd Dan erg enthousiast, hier was het ergens! Toen we hem vertelde dat we een kwartier geleden daar ook waren geweest, kon hij z'n oren niet geloven, maar hij was liever enthousiast over het feit dat we in de buurt waren. We reden verder en kwamen een lichtroze hotel tegen; Dan gaf een gil van geluk, dát was zijn hotel. Niet rood, maar lichtroze dus. We parkeerde de van en liepen met hem naar binnen richting de receptie. Terwijl wij bij de receptie wachtte, liep Dan zelfverzekerd naar de trap. 'Dan, moet je niet eerst de sleutel ophalen?' vroegen we hem. Doodleuk en met een uitgestreken gezicht haalt hij de sleutel uit zijn broekzak en vertelt hij ons dat dat niet nodig is. We stonden met onze mond vol tanden. Anderhalf uur waren we bezig geweest om hem eindelijk in het goede hotel te brengen, terwijl hij de sleutel mét naam in zijn broekzak had. :) Maar nogmaals, de grappigste anderhalf uur van mijn verblijf hier!
Afgelopen woensdag hebben we twee jongens geholpen die helemaal onder invloed van drugs waren. De ene jongen was nog wel aanspreekbaar, maar met zijn vriend hadden we de grootste moeite. Hij kon niet zelf rechtop zitten, maar was ontzettend groot en we moesten alle zeilen bijzetten om hem overeind te houden. Uiteindelijk ben ik achter hem gaan staan op het bankje en kon hij tegen mijn benen aan leunen, terwijl ik ondersteboven hing om hem wakker te houden en tegen hem aan te praten. Toen hij eindelijk wat bij begon te komen (een uur later) hebben we de van laten komen om hen terug naar hun villa te brengen. We hadden geen idee waar het was, maar de ene jongen was er vast van overtuigd dat hij de weg terug zou weten te vinden. Ik dank God enorm dat hij dat inderdaad kon. Terwijl lopen voor hem te moeilijk was, kon hij ons wel exact vertellen hoe we moesten rijden door de eenrichtingsverkeerswegen van San Antonio. Met de andere jongen hadden we een iets minder prettige tijd in de van. Hij besefte zich namelijk dat hij bestolen was van zijn telefoon en hij was er vast van overtuigd dat wij dat hadden gedaan. Naast hem zittend heb ik alles uit de kast moeten halen om hem enigszins te kalmeren en te vertellen dat wij zijn telefoon echt niet hadden. Hij wilde het niet geloven en zei tegen zijn vriend dat hij ons moest slaan en onze zakken moest doorzoeken. Hij draaide volledig door en ik dank God dat we toen bij zijn villa waren en hij zelf uit de auto stapte. We hebben gewacht tot ze binnen waren en zijn toen snel weggereden. We waren allemaal opgelucht dat het zo mocht gaan.
*Even een 'kleine' onderbreking door een telefoontje en iemand die geholpen moest worden, maar die we uiteindelijk achter hebben moeten laten omdat hij onze hulp echt niet wilde.*
Donderdag heb ik een paar kleine klappen in mn gezicht gekregen, terwijl we een jongen de trap op droegen. Hij was er zo slecht aan toe dat hij niet meer in staat was om zelf te lopen, maar het hotel had geen lift. Samen met drie vrienden heb ik de jongen twee verdiepingen omhoog moeten tillen, maar omdat de jongen nogal eigenwijs was, wilde hij alleen maar zitten. Ik had hem bij z'n schouder en was dus een gemakkelijk doelwit, maar hem loslaten was niet echt een optie omdat hij dan head-first naar beneden zou zijn gevallen. Het was niet heel heftig, maar wel voor het eerst dat ik echt geraakt ben door iemand.
Elke donderdag delen we ook de brownies uit die we als long term team maken voor de workers hier. Deze week moest ik ze voor het eerst alleen maken, omdat Cloë naar huis is gegaan. Het voelt toch als een hele verantwoordelijkheid om ze te maken; de workers kijken er echt zó naar uit om ze te krijgen. Ik wilde het niet op mijn geweten hebben om ze te verpesten en dat iedereen te horen zou krijgen dat er deze week geen brownies waren. Gelukkig waren ze voortreffelijk! Het recept wat we hier gebruiken geeft by far de beste brownies ooit gegeten. In Nederland zal ik ze vol liefde maken voor iedereen die ze graag een keer wil proberen :)
Deze week heb ik ook wat tijd mogen investeren in prayerwalks, iets wat ik echt fantastisch vind om te doen. Het komt er op neer dat je een wandeling gaat maken en tijdens de wandeling op specifieke plekken gaat bidden. Maandag kwam het nieuwe Schotse team (wat echt helden zijn trouwens) en na hun orientation gingen ze meteen een prayerwalk maken. Omdat ik deze prayerwalk over 2 weken met het Nederlandse team mag begeleiden, ging ik mee om weer even opgefrist te worden. De prayerwalk was in San Antonio en we hebben bijvoorbeeld gebeden bij het gemeentehuis, dat daar wijze beslissingen genomen mogen worden. Ook bij de sunsetstrip wordt gebeden, dat mensen aangeraakt mogen worden door de schoonheid van de zonsondergang. Daarnaast ben ik donderdag naar Ibiza Town gegaan om Danny te vergezellen op een van zijn prayerwalks. Danny en Lidy wonen in Ibiza Town en werken daar onder de zigeuners. Elke dag houden ze prayerwalks om te bidden voor de mensen en te luisteren naar wat God te zeggen heeft. Samen met Danny heb ik gebeden en het was tof om hem te vergezellen. Meer geleerd over de plek en hun werk, meer geleerd over prayerwalks en hoe hij dat doet en vooral genoten van het bidden en de rust die dat geeft! Zeker voor herhaling vatbaar om hem te vergezellen en ook voor herhaling vatbaar om in Nederland eens te doen.
En hoe gaat het met mij? Ik ben niet helemaal fit en dat komt door slaaptekort. Het gebouw naast ons appartement is een bouwval en dat is het al jaren. Alleen heeft de aannemer besloten om te gaan verbouwen, iets wat bij wet verboden is in juli en augustus om de rust te bewaren voor de toeristen. Deze aannemer trekt zich er alleen niets van aan, wat er in resulteert dat vanaf woensdagochtend ze elke ochtend rond half 11/11 uur beginnen met een drilboor. Het gebeurt letterlijk aan de andere kant van slaapkamer en het geluid is om gek van te worden. Als je bedenkt dat wij meestal rond 5/6 uur gaan slapen is het ook veel te vroeg om dan wakker te worden en niet meer te kunnen slapen. Charlie is er hard voor bezig om via de advocaat te regelen dat ze er mee stoppen, maar de afgelopen nachten heb ik dus flink slaaptekort opgebouwd. Ik merk het in duizeligheid, trillen na inspanning en sneller geëmotioneerd zijn.
Concrete gebedspunten:
- voor onze slaap en dat er iets geregeld mag worden met onze buren. Onze slaap is essentieel! En dat ik me weer helemaal fit mag gaan voelen en geen werkzaamheden hoef neer te leggen om bij te komen.
- danken voor gebeden die verhoort worden! In de afgelopen week zijn aantal gebeden concreet verhoord en dat is de grootste getuigenis die mensen kunnen krijgen.
- voor energie voor iedereen die hier op de West End werkt. Het is halverwege het seizoen en iedereen is moe en er zat van. Bid voor energie en vrolijkheid, dat iedereen door kan zetten.
- bid voor de relaties die ik steeds meer krijg met de mensen hier, dat ze diepgang mogen krijgen en ik van betekenis kan zijn hier.
- bid voor Abby en Charlie die bezig zijn met hun vertrek hier uit Ibiza. Dat ze genoeg tijd hebben om alles te regelen en rust mogen vinden in dat besluit.
Nogmaals, bedankt voor jullie interesse en gebed. Het is zo bemoedigend om te weten dat er in Nederland gebeden wordt en dat jullie oprecht geïnteresseerd zijn in wat er hier gebeurd. Ik houd van deze plek, dit is echt m'n thuis en het is fijn om dat te kunnen delen!
Dikke knuffel, ik mis jullie! <3
woensdag 20 juli 2016
Prince of peace
Ik wil hier niet weg... Dat is een gedachte die ik hier geregeld heb. Ik wil hier blijven, de dagen gaan te snel en soms ben ik al bezig met tellen hoeveel dagen ik nog heb. Ik zit bijna op de helft, maar ik wil hier niet weg.
De afgelopen dagen vroeg ik me af waarom ik eigenlijk niet weg wil. Ik vind het werk hier fantastisch, dat bovenal; maar er is nog een reden...
Hier, op Ibiza, voel ik me vrij. Ik voel me vrij om mezelf te zijn, ik voel me vrij van verwachtingen. Ik kan hier ultiem rust en vrede ervaren. Ik kan hier prioriteiten stellen bij de dingen die ik écht belangrijk vind in mijn leven. En waarom kan ik dat hier wel, maar vind ik dat thuis zo moeilijk? Waarom kan ik hier ultiem rust ervaren, maar kan ik dat in Nederland niet? Daar ben ik over na gaan denken, voor gaan bidden en over gaan lezen. En het is tof om te zien dat de Bijbel hier super veel over zegt en ik hier veel over kan leren.
'You will keep in perfect peace all who trust in you, all whose thoughts are fixed on you! Trust in the Lord always, for the Lord God is the eternal rock.' - Isaiah 26:3-4
Ik leef met te veel verwachtingen, teveel verwachtingen wat betreft mezelf. Het grote knelpunt hierin is, dat ik van mezelf verwacht dat ik alles wel aan kan. Het moet allemaal kunnen, want ik ben toch zeker sterk, intelligent en gestructureerd? En die verwachtingen, die geven enorme onrust. Zo dacht ik het afgelopen jaar dat ik wel een weekend kon organiseren voor 1200 man, tegelijkertijd kon afstuderen én een stukgelopen relatie kon verwerken. Onrust, diepe onrust.
Wanneer ik deze verwachtingen over mezelf ga los laten en het alleen van God en de Heilige Geest ga verwachten, dan ga ik me bevrijd voelen en rust ervaren. Want dat is wat er wordt beloofd: You will keep in perfect peace all who trust in you. Ik hoef/mag niet op mijn eigen kracht vertrouwen, maar ik hoef alleen maar op God te vertrouwen. 'I will listen to what God the Lord says, he promises peace to his people, his faithful servants.' - Psalm 85:8
Tegelijkertijd struggle ik met de verwachtingen die anderen van mij hebben. Maar, dit zijn geen verwachtingen van anderen, maar projecties van mijn eigen verwachtingen. Ik dénk dat anderen van mij verwachten dat ik alles aan kan, omdat ik dit van mezelf verwacht. Ik dénk dat anderen van mij verwachten dat ik altijd bereikbaar ben, omdat ik dit van mezelf verwacht. Wanneer ik niets meer van mezelf verwacht, dan alleen op God te vertrouwen, dan zullen die verwachtingen van anderen ook wegvallen.
En dit alles betekent niet dat er nooit meer onrust zal zijn of vervelende/verdrietige dingen zullen gebeuren. Dat is ook het leven, op sommige momenten is het veel. Maar dan blijft God de 'prince of peace'. 'Though the mountains be shaken and the hills be removed, yet my unfailing love for you will not be shaken, nor my covenant of peace be removed, says the Lord, who has compassion on you.' - Isaiah 54:10. Wat er ook gebeurt in je leven, God is er wel altijd bij en Hij zal uiteindelijk rust geven. Dat is Zijn belofte, hoe moeilijk dat soms ook te geloven is als je er midden in zit. God geeft je nooit meer dan je aankunt! En ja, ik heb makkelijk praten als ik hier relaxt op Ibiza zit... Maar dit zijn Zijn beloftes!
Verwachtingen rondom mijzelf loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is een mooi iets om vanaf nu te gaan doen.
Ben ik veranderd als ik straks weer thuis kom? Ja, absoluut! Ben ik een heilige? Nee, absoluut niet. Maar oh, ik wil zo graag met jullie delen wat ik hier allemaal leer. God is ongelofelijk groot en goed! Hij spreekt, Hij inspireert, Hij houdt van ons allemaal... en bovenal is Hij Prince of Peace. En dat is iets wat ik voor mijn eigen leven mag weten én voor het werk hier... De woorden van het nummer Prince of Peace van Hillsong United zeggen alles.
My heart a storm, clouds raging deep within
The Prince of peace came bursting through the wind
The violent sky held its breath
And in Your light I found rest
Tearing trought the night
Riding on the storm
Staring down the fight
My eyes found Yours
Shining like the sun
Striding through my fear
The Prince of peace
Met me there
You heard my prayer
Hope like the sun, light piercing through the dark
The Prince of peace came and broke into my heart
The violent cross, the empty grave
And in Your light I found grace
Tearing trought the night
Riding on the storm
Staring down the fight
My eyes found Yours
Shining like the sun
Striding through my fear
The Prince of peace
Met me there
You're always there
And you hear my prayer
Your love surrounds me
When my thoughts wage war
When night screams terror
There Your voice will roar
Come death or shadow
God I know Your light will meet me there
When fear comes knocking
There You'll be my guard
When day breeds trouble
There You'll hold my heart
Come storm of battle
God I know Your peace will meet me there
Oh, be still my heart
I know that You are God
Oh, fear no evil
For I know You are here
De afgelopen dagen vroeg ik me af waarom ik eigenlijk niet weg wil. Ik vind het werk hier fantastisch, dat bovenal; maar er is nog een reden...
Hier, op Ibiza, voel ik me vrij. Ik voel me vrij om mezelf te zijn, ik voel me vrij van verwachtingen. Ik kan hier ultiem rust en vrede ervaren. Ik kan hier prioriteiten stellen bij de dingen die ik écht belangrijk vind in mijn leven. En waarom kan ik dat hier wel, maar vind ik dat thuis zo moeilijk? Waarom kan ik hier ultiem rust ervaren, maar kan ik dat in Nederland niet? Daar ben ik over na gaan denken, voor gaan bidden en over gaan lezen. En het is tof om te zien dat de Bijbel hier super veel over zegt en ik hier veel over kan leren.
'You will keep in perfect peace all who trust in you, all whose thoughts are fixed on you! Trust in the Lord always, for the Lord God is the eternal rock.' - Isaiah 26:3-4
Ik leef met te veel verwachtingen, teveel verwachtingen wat betreft mezelf. Het grote knelpunt hierin is, dat ik van mezelf verwacht dat ik alles wel aan kan. Het moet allemaal kunnen, want ik ben toch zeker sterk, intelligent en gestructureerd? En die verwachtingen, die geven enorme onrust. Zo dacht ik het afgelopen jaar dat ik wel een weekend kon organiseren voor 1200 man, tegelijkertijd kon afstuderen én een stukgelopen relatie kon verwerken. Onrust, diepe onrust.
Wanneer ik deze verwachtingen over mezelf ga los laten en het alleen van God en de Heilige Geest ga verwachten, dan ga ik me bevrijd voelen en rust ervaren. Want dat is wat er wordt beloofd: You will keep in perfect peace all who trust in you. Ik hoef/mag niet op mijn eigen kracht vertrouwen, maar ik hoef alleen maar op God te vertrouwen. 'I will listen to what God the Lord says, he promises peace to his people, his faithful servants.' - Psalm 85:8
Tegelijkertijd struggle ik met de verwachtingen die anderen van mij hebben. Maar, dit zijn geen verwachtingen van anderen, maar projecties van mijn eigen verwachtingen. Ik dénk dat anderen van mij verwachten dat ik alles aan kan, omdat ik dit van mezelf verwacht. Ik dénk dat anderen van mij verwachten dat ik altijd bereikbaar ben, omdat ik dit van mezelf verwacht. Wanneer ik niets meer van mezelf verwacht, dan alleen op God te vertrouwen, dan zullen die verwachtingen van anderen ook wegvallen.
En dit alles betekent niet dat er nooit meer onrust zal zijn of vervelende/verdrietige dingen zullen gebeuren. Dat is ook het leven, op sommige momenten is het veel. Maar dan blijft God de 'prince of peace'. 'Though the mountains be shaken and the hills be removed, yet my unfailing love for you will not be shaken, nor my covenant of peace be removed, says the Lord, who has compassion on you.' - Isaiah 54:10. Wat er ook gebeurt in je leven, God is er wel altijd bij en Hij zal uiteindelijk rust geven. Dat is Zijn belofte, hoe moeilijk dat soms ook te geloven is als je er midden in zit. God geeft je nooit meer dan je aankunt! En ja, ik heb makkelijk praten als ik hier relaxt op Ibiza zit... Maar dit zijn Zijn beloftes!
Verwachtingen rondom mijzelf loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is een mooi iets om vanaf nu te gaan doen.
Ben ik veranderd als ik straks weer thuis kom? Ja, absoluut! Ben ik een heilige? Nee, absoluut niet. Maar oh, ik wil zo graag met jullie delen wat ik hier allemaal leer. God is ongelofelijk groot en goed! Hij spreekt, Hij inspireert, Hij houdt van ons allemaal... en bovenal is Hij Prince of Peace. En dat is iets wat ik voor mijn eigen leven mag weten én voor het werk hier... De woorden van het nummer Prince of Peace van Hillsong United zeggen alles.
My heart a storm, clouds raging deep within
The Prince of peace came bursting through the wind
The violent sky held its breath
And in Your light I found rest
Tearing trought the night
Riding on the storm
Staring down the fight
My eyes found Yours
Shining like the sun
Striding through my fear
The Prince of peace
Met me there
You heard my prayer
Hope like the sun, light piercing through the dark
The Prince of peace came and broke into my heart
The violent cross, the empty grave
And in Your light I found grace
Tearing trought the night
Riding on the storm
Staring down the fight
My eyes found Yours
Shining like the sun
Striding through my fear
The Prince of peace
Met me there
You're always there
And you hear my prayer
Your love surrounds me
When my thoughts wage war
When night screams terror
There Your voice will roar
Come death or shadow
God I know Your light will meet me there
When fear comes knocking
There You'll be my guard
When day breeds trouble
There You'll hold my heart
Come storm of battle
God I know Your peace will meet me there
Oh, be still my heart
I know that You are God
Oh, fear no evil
For I know You are here
zaterdag 16 juli 2016
Een week zonder Short Term Team
Het is alweer zaterdag en er is dus alweer bijna een week voorbij sinds mijn laatste blog. Dat er in de tussentijd geen nieuwe blog is geschreven, ligt niet aan het feit dat er niets gebeurd is, maar aan enorm tijdsgebrek.
De afgelopen week was een 'break week', er was geen Short Term Team en dus waren we alleen met het Long Term Team om alle werkzaamheden te doen. Aan de ene kant is het heel erg fijn om niet de verantwoordelijkheid te dragen van een Short Term Team, maar de nachten zijn een chaos geweest. Afgelopen maandag kwam er een nieuwe teamlid, maar ging er ook één voor een vakantieweek naar huis. We waren dus in totaal met zn vieren. Daarbij kwam dat het de afgelopen week een aantal dagen bewolkt is geweest, wat grote effecten op de nacht heeft. Normaal gesproken gaan alle jongeren overdag naar het strand, waar uiteraard wel een drankje wordt gedaan; maar als het bewolkt is, zitten ze de hele dag zwaar aan de alcohol, omdat ze toch niets beters te doen hebben. En dat hebben we gemerkt.
Deze week heeft ook in het teken gestaan van trainingen. Maandagochtend hebben we een zelfverdedigingstraining gehad van één van de beveiligers van de West End. Het was hem opgevallen dat we met alleen maar vrouwen zijn in het Long Term Team en hij wil graag dat we heel blijven. Hij kwam langs om met ons verschillende scenario's te bespreken en ons trucjes te leren die we kunnen gebruiken in mogelijke situaties. Het was echt super tof om dat te doen en in de nachten die volgden voelden we ons allemaal toch net iets zekerder.
Daarnaast heb ik woensdag secondary trauma training gehad. Deze training bieden de teamleiders sinds drie/vier jaar aan en ze hebben gemerkt dat het voor het Long Term Team erg belangrijk is om bewust te zijn van wat het is en hoe we onszelf kunnen helpen om dit te voorkomen. Zo heb ik bijvoorbeeld na de training meteen mijn luchtje in mn tas gestopt die ik elke nacht bij me heb. Ik ben enorm gevoelig voor de geur die hier hangt en voornamelijk voor de geur van kots. Na elke sessie op de straat kan ik nu even mn luchtje opspuiten en zo de geur van kots een plek geven.
Donderdag had ik ook nog mijn pastoral. Elke twee weken heb je een gesprek met één van de teamleiders om te checken of het allemaal nog wel goed met je gaat. We hebben gepraat over hoe ik me voel, wat ik van het werk vind, waarmee ik struggle, wat ik geleerd heb de afgelopen tijd, waarover God gesproken heeft, enzovoorts. Het was echt een heel bemoedigend gesprek, ik voelde me echt opgebouwd. Daarnaast een paar goede ideeën gekregen van dingen die ik kan doen om relaties op te bouwen met de mensen hier.
Natuurlijk mocht ik ook deze week weer de straat op om te werken, en man man man wat waren die nachten lang en druk. Alle nachten heb ben ik alleen het half uur van voorbereiding in de prayerroom geweest, om vervolgens uren lang op straat bezig te zijn. Wanneer we bijna klaar waren om iemand naar huis te brengen, kwam het volgende telefoontje en konden we dus meteen door.
Dit seizoen in Ibiza is er een drugs aanwezig die paniekaanvallen veroorzaakt en maandagavond werden we dan ook door de politie gebeld dat zij bij twee jongeren waren die deze drug hadden genomen. Toen ik samen met Cloë aan kwam gelopen vonden we vier politieagenten bij een jongen en een meisje op de vloer. Het meisje had duidelijk de paniekaanval, terwijl de jongen (die ook zwaar onder invloed van de drug was) haar probeerde warm te houden. Ons geduld werd enorm op de proef gesteld bij dit meisje, maar uiteindelijk hebben we haar tot rust kunnen brengen, wilde ze overeind gaan zitten en lopen. Ondanks dat ze haar benen niet goed voelde, konden we haar in de vommit van krijgen en naar haar hotel brengen. Daar aangekomen was ze inmiddels zo helder dat ze eerst wilde controleren of alles goed was met haar vriendin die eerder op de avond naar huis was gegaan, voordat ze zelf naar bed ging. Ze had in ieder geval een wijze les geleerd en zou nooit meer drugs nemen. Laten we hopen en bidden dat dit ook echt het geval is.
Wat ik het moeilijkste vind, is om mensen achter te laten die geen hulp willen. Woensdagnacht werden we gebeld door het Medical Centre of we langs wilden komen. Daar aangekomen vonden we een jongen uit Zweden. Zijn vriend was naar het ziekenhuis in Ibiza Town gebracht, omdat hij er zo slecht aan toe was qua drugs. De jongen, nu even Marc, mocht met ons mee zodat wij hem naar zijn hotel konden brengen, Marc was ook zichtbaar onder invloed van drugs, maar was nog wel aanspreekbaar en hij kon gelukkig goed Engels. Toen we hem vroegen waar we hem heen moesten brengen, vertelde hij ons dat hij op een boot sliep. We reden richting de haven, maar daar aangekomen bleek dat hij een rubberboot nodig had om bij zijn zeilboot te kunnen komen. We suggereerde dat hij de man van de rubberboot zou kunnen bellen zodat hij opgehaald kon worden en dat wij wel bij hem wilde blijven. Dat wilde hij absoluut niet, hij wilde eerst eten. Prima, Cloë en ik liepen met hem mee om iets te eten te zoeken, terwijl Chantal in de auto bleef. Op weg naar een eettentje probeerde Cloë en ik Marc er van te overtuigen dat het slim was om alvast te bellen, zodat hij straks niet hoefde te wachten. Nee, niet nodig. Toen Marc zijn pizzaslice op had, kwam hij met de briljante ingeving dat hij nog wel even uit kon gaan in zijn eentje. We hebben alles geprobeerd om hem te overtuigen dat hij beter naar huis kon gaan, maar niets hielp. Ik heb een briefje voor hem geschreven, waarop stond dat zijn vriend in het ziekenhuis in Ibiza Town lag en dat hij hem kon bellen voor informatie, om Marc vervolgens alleen achter te laten.
Twee uur later vonden we Marc terug. We hadden een nieuw telefoontje van het Medical Centre en toen we daar bijna waren, zag ik Marc over de stoep struinen richting het Medical Centre. We hebben de auto gestopt en Cloë en ik zijn er uit gesprongen en naar hem toe gelopen. Wat hij aan het doen was? Hij ging naar zijn vriend toe die in het ziekenhuis lag, niet begrijpende dat het ziekenhuis in Ibiza Town is en dit alleen een noodcentrum is. Hij keek verslagen uit zijn ogen toen we hem dat vertelde. Hij vloekte en vertelde dat het hem niet mee zat, om vervolgens zijn telefoonhoesje uit zijn broekzak te pakken om te laten zien dat hij zijn telefoon verloren was. Hij kon dus niet naar de boot, zijn vriend lag in het ziekenhuis en hij liep maar wat rond. We zijn met hem naar een pinautomaat gelopen, hebben geld gepind en vervolgens een taxi gevonden die hem naar Ibiza Town wilde brengen.... Dat was het enige wat we voor hem konden doen.
Ook een andere man hebben we achter gelaten. Donderdag hing er iets in de lucht en hebben we de hele nacht seksueel getinte opmerkingen naar ons hoofd gekregen. De man die we achter hebben gelaten was een Duitse man, die alleen maar vieze praat deed, terwijl wij het beste met hem voor hadden. Na 10 minuten geprobeerd te hebben een normaal gesprek met hem te krijgen en uit te leggen dat we hem wilde helpen, zijn we weggelopen en hebben we hem aan zijn lot over gelaten.
Daarnaast hebben we nog een volledige vriendinnengroep naar huis gebracht, in twee shifts om er in het hotel achter te komen dat ze bij elkaar hoorden. We hebben met één man wel vier hotels bezocht om uiteindelijk in het juiste hotel terecht te komen. Ook mocht ik weer zuster spelen met iemand met een enorme snee in zijn kin. We hebben 45 minuten op de ambulance gewacht voor een jongen die enorm agressief reageerde als we hem probeerde bij te brengen, maar als een klein kindje op mijn schoot heeft liggen trippen van de drugs. En we hebben een van de mooiste villa's van het eiland gezien toen we een meisje thuis brachten.
Wat heb ik afgelopen week geleerd? Ik heb ingezien dat het écht God is die mij hier draagt en de energie geeft. Ik ben inmiddels echt gesloopt en de wallen onder mijn ogen zijn enorm. Maar 's nachts krijg ik de kracht om door te gaan. We hebben het deze week licht zien worden toen we naar huis liepen, maar elke nacht opnieuw hebben we genoeg kracht en energie gekregen om alles te dragen wat we meemaakte. En die energie die kwam niet vanuit mijzelf, want ik zou de hele dag wel kunnen slapen.
Daarnaast heb ik een prachtige knipoog van God gehad de afgelopen week. Donderdagnacht werden we gebeld voor een jongen die er slecht aan toe was door de drugs. Hij had liggen rollen over de straat en daarbij met zijn hoofd op de stenen geslagen en toen wij hem vonden was er een man bij hem die hem niet kende maar het had zien gebeuren. De hartslag van de jongen was enorm onregelmatig, van 50 naar 180 in 2 minuten en weer enorm zakken. Wanneer we de jongen probeerde bij te brengen sloeg hij om zich heen en keek hij verwilderd uit zijn ogen (ik heb nog nooit iemand zo uit zijn ogen zien kijken). Ik maakte me enorme zorgen om de jongen en we hebben voor hem de ambulance gebeld. De ambulance doet er hier alleen verschrikkelijk lang over. In de tijd dat we moesten wachten, bad ik tot God over mijn zorgen en of de jongen bij mocht komen. Op het moment dat ik dat bad, hief de jongen even zijn hoofd op, keek hij 2 seconde helder uit zijn ogen om vervolgens weer in slaap te vallen of terug te vallen in zijn trip. Het was maar even, maar dat was zo'n enorme bemoediging en knipoog van God! Ik wist weer in wiens kracht in het deed en dat God er echt wel bij was. Heerlijk!
Gebed? Ja, graag.
Bid voor bescherming van ons en van ons werk. En dat we door mogen dringen tot de mensen die niet begrijpen waarom we doen wat we doen.
Bid voor bescherming van de drug die de enorme paniekaanvallen veroorzaakt. Dat dit effect van de drug weg mag vallen en er geen gewonde meer door vallen.
Bid voor wijsheid in alle situaties die we tegen komen. Dat we mogen weten wat we kunnen doen voor iemand of dat we de juiste woorden mogen zeggen tegen de mensen die we ontmoeten.
Bid dat de ambulance snel mag verschijnen op het moment dat iemands leven er van af hangt. Ik ben bang dat als iemand echt levensbedreigend snel hulp nodig heeft, de ambulance er niet op tijd zal zijn.
En bid voor energie, want ik merk echt dat ik langzaamaan steeds vermoeider raak.
Dankjewel voor jullie eindeloze berichtjes. Dankjewel voor kaartjes. Dankjewel voor gebed. Dankjewel voor uitlaatkleppen als ik die nodig heb. Dankjewel voor interesse!
De afgelopen week was een 'break week', er was geen Short Term Team en dus waren we alleen met het Long Term Team om alle werkzaamheden te doen. Aan de ene kant is het heel erg fijn om niet de verantwoordelijkheid te dragen van een Short Term Team, maar de nachten zijn een chaos geweest. Afgelopen maandag kwam er een nieuwe teamlid, maar ging er ook één voor een vakantieweek naar huis. We waren dus in totaal met zn vieren. Daarbij kwam dat het de afgelopen week een aantal dagen bewolkt is geweest, wat grote effecten op de nacht heeft. Normaal gesproken gaan alle jongeren overdag naar het strand, waar uiteraard wel een drankje wordt gedaan; maar als het bewolkt is, zitten ze de hele dag zwaar aan de alcohol, omdat ze toch niets beters te doen hebben. En dat hebben we gemerkt.
Deze week heeft ook in het teken gestaan van trainingen. Maandagochtend hebben we een zelfverdedigingstraining gehad van één van de beveiligers van de West End. Het was hem opgevallen dat we met alleen maar vrouwen zijn in het Long Term Team en hij wil graag dat we heel blijven. Hij kwam langs om met ons verschillende scenario's te bespreken en ons trucjes te leren die we kunnen gebruiken in mogelijke situaties. Het was echt super tof om dat te doen en in de nachten die volgden voelden we ons allemaal toch net iets zekerder.
Daarnaast heb ik woensdag secondary trauma training gehad. Deze training bieden de teamleiders sinds drie/vier jaar aan en ze hebben gemerkt dat het voor het Long Term Team erg belangrijk is om bewust te zijn van wat het is en hoe we onszelf kunnen helpen om dit te voorkomen. Zo heb ik bijvoorbeeld na de training meteen mijn luchtje in mn tas gestopt die ik elke nacht bij me heb. Ik ben enorm gevoelig voor de geur die hier hangt en voornamelijk voor de geur van kots. Na elke sessie op de straat kan ik nu even mn luchtje opspuiten en zo de geur van kots een plek geven.
Donderdag had ik ook nog mijn pastoral. Elke twee weken heb je een gesprek met één van de teamleiders om te checken of het allemaal nog wel goed met je gaat. We hebben gepraat over hoe ik me voel, wat ik van het werk vind, waarmee ik struggle, wat ik geleerd heb de afgelopen tijd, waarover God gesproken heeft, enzovoorts. Het was echt een heel bemoedigend gesprek, ik voelde me echt opgebouwd. Daarnaast een paar goede ideeën gekregen van dingen die ik kan doen om relaties op te bouwen met de mensen hier.
Natuurlijk mocht ik ook deze week weer de straat op om te werken, en man man man wat waren die nachten lang en druk. Alle nachten heb ben ik alleen het half uur van voorbereiding in de prayerroom geweest, om vervolgens uren lang op straat bezig te zijn. Wanneer we bijna klaar waren om iemand naar huis te brengen, kwam het volgende telefoontje en konden we dus meteen door.
Dit seizoen in Ibiza is er een drugs aanwezig die paniekaanvallen veroorzaakt en maandagavond werden we dan ook door de politie gebeld dat zij bij twee jongeren waren die deze drug hadden genomen. Toen ik samen met Cloë aan kwam gelopen vonden we vier politieagenten bij een jongen en een meisje op de vloer. Het meisje had duidelijk de paniekaanval, terwijl de jongen (die ook zwaar onder invloed van de drug was) haar probeerde warm te houden. Ons geduld werd enorm op de proef gesteld bij dit meisje, maar uiteindelijk hebben we haar tot rust kunnen brengen, wilde ze overeind gaan zitten en lopen. Ondanks dat ze haar benen niet goed voelde, konden we haar in de vommit van krijgen en naar haar hotel brengen. Daar aangekomen was ze inmiddels zo helder dat ze eerst wilde controleren of alles goed was met haar vriendin die eerder op de avond naar huis was gegaan, voordat ze zelf naar bed ging. Ze had in ieder geval een wijze les geleerd en zou nooit meer drugs nemen. Laten we hopen en bidden dat dit ook echt het geval is.
Wat ik het moeilijkste vind, is om mensen achter te laten die geen hulp willen. Woensdagnacht werden we gebeld door het Medical Centre of we langs wilden komen. Daar aangekomen vonden we een jongen uit Zweden. Zijn vriend was naar het ziekenhuis in Ibiza Town gebracht, omdat hij er zo slecht aan toe was qua drugs. De jongen, nu even Marc, mocht met ons mee zodat wij hem naar zijn hotel konden brengen, Marc was ook zichtbaar onder invloed van drugs, maar was nog wel aanspreekbaar en hij kon gelukkig goed Engels. Toen we hem vroegen waar we hem heen moesten brengen, vertelde hij ons dat hij op een boot sliep. We reden richting de haven, maar daar aangekomen bleek dat hij een rubberboot nodig had om bij zijn zeilboot te kunnen komen. We suggereerde dat hij de man van de rubberboot zou kunnen bellen zodat hij opgehaald kon worden en dat wij wel bij hem wilde blijven. Dat wilde hij absoluut niet, hij wilde eerst eten. Prima, Cloë en ik liepen met hem mee om iets te eten te zoeken, terwijl Chantal in de auto bleef. Op weg naar een eettentje probeerde Cloë en ik Marc er van te overtuigen dat het slim was om alvast te bellen, zodat hij straks niet hoefde te wachten. Nee, niet nodig. Toen Marc zijn pizzaslice op had, kwam hij met de briljante ingeving dat hij nog wel even uit kon gaan in zijn eentje. We hebben alles geprobeerd om hem te overtuigen dat hij beter naar huis kon gaan, maar niets hielp. Ik heb een briefje voor hem geschreven, waarop stond dat zijn vriend in het ziekenhuis in Ibiza Town lag en dat hij hem kon bellen voor informatie, om Marc vervolgens alleen achter te laten.
Twee uur later vonden we Marc terug. We hadden een nieuw telefoontje van het Medical Centre en toen we daar bijna waren, zag ik Marc over de stoep struinen richting het Medical Centre. We hebben de auto gestopt en Cloë en ik zijn er uit gesprongen en naar hem toe gelopen. Wat hij aan het doen was? Hij ging naar zijn vriend toe die in het ziekenhuis lag, niet begrijpende dat het ziekenhuis in Ibiza Town is en dit alleen een noodcentrum is. Hij keek verslagen uit zijn ogen toen we hem dat vertelde. Hij vloekte en vertelde dat het hem niet mee zat, om vervolgens zijn telefoonhoesje uit zijn broekzak te pakken om te laten zien dat hij zijn telefoon verloren was. Hij kon dus niet naar de boot, zijn vriend lag in het ziekenhuis en hij liep maar wat rond. We zijn met hem naar een pinautomaat gelopen, hebben geld gepind en vervolgens een taxi gevonden die hem naar Ibiza Town wilde brengen.... Dat was het enige wat we voor hem konden doen.
Ook een andere man hebben we achter gelaten. Donderdag hing er iets in de lucht en hebben we de hele nacht seksueel getinte opmerkingen naar ons hoofd gekregen. De man die we achter hebben gelaten was een Duitse man, die alleen maar vieze praat deed, terwijl wij het beste met hem voor hadden. Na 10 minuten geprobeerd te hebben een normaal gesprek met hem te krijgen en uit te leggen dat we hem wilde helpen, zijn we weggelopen en hebben we hem aan zijn lot over gelaten.
Daarnaast hebben we nog een volledige vriendinnengroep naar huis gebracht, in twee shifts om er in het hotel achter te komen dat ze bij elkaar hoorden. We hebben met één man wel vier hotels bezocht om uiteindelijk in het juiste hotel terecht te komen. Ook mocht ik weer zuster spelen met iemand met een enorme snee in zijn kin. We hebben 45 minuten op de ambulance gewacht voor een jongen die enorm agressief reageerde als we hem probeerde bij te brengen, maar als een klein kindje op mijn schoot heeft liggen trippen van de drugs. En we hebben een van de mooiste villa's van het eiland gezien toen we een meisje thuis brachten.
Wat heb ik afgelopen week geleerd? Ik heb ingezien dat het écht God is die mij hier draagt en de energie geeft. Ik ben inmiddels echt gesloopt en de wallen onder mijn ogen zijn enorm. Maar 's nachts krijg ik de kracht om door te gaan. We hebben het deze week licht zien worden toen we naar huis liepen, maar elke nacht opnieuw hebben we genoeg kracht en energie gekregen om alles te dragen wat we meemaakte. En die energie die kwam niet vanuit mijzelf, want ik zou de hele dag wel kunnen slapen.
Daarnaast heb ik een prachtige knipoog van God gehad de afgelopen week. Donderdagnacht werden we gebeld voor een jongen die er slecht aan toe was door de drugs. Hij had liggen rollen over de straat en daarbij met zijn hoofd op de stenen geslagen en toen wij hem vonden was er een man bij hem die hem niet kende maar het had zien gebeuren. De hartslag van de jongen was enorm onregelmatig, van 50 naar 180 in 2 minuten en weer enorm zakken. Wanneer we de jongen probeerde bij te brengen sloeg hij om zich heen en keek hij verwilderd uit zijn ogen (ik heb nog nooit iemand zo uit zijn ogen zien kijken). Ik maakte me enorme zorgen om de jongen en we hebben voor hem de ambulance gebeld. De ambulance doet er hier alleen verschrikkelijk lang over. In de tijd dat we moesten wachten, bad ik tot God over mijn zorgen en of de jongen bij mocht komen. Op het moment dat ik dat bad, hief de jongen even zijn hoofd op, keek hij 2 seconde helder uit zijn ogen om vervolgens weer in slaap te vallen of terug te vallen in zijn trip. Het was maar even, maar dat was zo'n enorme bemoediging en knipoog van God! Ik wist weer in wiens kracht in het deed en dat God er echt wel bij was. Heerlijk!
Gebed? Ja, graag.
Bid voor bescherming van ons en van ons werk. En dat we door mogen dringen tot de mensen die niet begrijpen waarom we doen wat we doen.
Bid voor bescherming van de drug die de enorme paniekaanvallen veroorzaakt. Dat dit effect van de drug weg mag vallen en er geen gewonde meer door vallen.
Bid voor wijsheid in alle situaties die we tegen komen. Dat we mogen weten wat we kunnen doen voor iemand of dat we de juiste woorden mogen zeggen tegen de mensen die we ontmoeten.
Bid dat de ambulance snel mag verschijnen op het moment dat iemands leven er van af hangt. Ik ben bang dat als iemand echt levensbedreigend snel hulp nodig heeft, de ambulance er niet op tijd zal zijn.
En bid voor energie, want ik merk echt dat ik langzaamaan steeds vermoeider raak.
Dankjewel voor jullie eindeloze berichtjes. Dankjewel voor kaartjes. Dankjewel voor gebed. Dankjewel voor uitlaatkleppen als ik die nodig heb. Dankjewel voor interesse!
zondag 10 juli 2016
Diepe sneden, sinaasappels, drogeringen, vermissingen en ambulances.
Nog precies zes weken, dat is hoe lang ik nog op dit prachtige eiland mag zijn voor dit seizoen. Een vierde deel heb ik dus al gehad en als ik terug kijk in mijn opschrijfboekje, heb ik ook al enorm veel dingen meegemaakt. Na mijn bevrijdende tijd met God maandag, is er heel veel gebeurd de afgelopen week, waarvan ik een aantal verhalen wil delen.
Afgelopen week heb ik een aantal keer zuster mogen spelen en de handschoenen tevoorschijn mogen halen. Wanneer we in aanraking komen met bloed, moeten we altijd handschoenen dragen, om te voorkomen dat eventuele ziektes overgedragen worden. Dinsdagnacht liep ik samen met iemand van het short term team op straat, toen we een groepje jongens over één iemand heen gebogen zagen staan. Dat is meestal geen goed teken en we gingen er op af. Één jongen had een tissue in zijn hand die volledig doordrenkt was met bloed. Zijn vrienden zagen ons aankomen en hoewel ze 24/7 niet kenden, vroegen ze ons om hulp. De handschoenen werden tevoorschijn gehaald en ondertussen vroegen we wat er gebeurd was. De jongen, zichtbaar enorm onder invloed van alcohol, was uitgegleden in een club en met zijn hand in glas terecht gekomen waardoor hij een snee in zijn vinger had die hard bloedde. Ik had de handschoenen inmiddels aan en begon de tissue uit de hand van de jongen te halen. Toen ik de snee zag, wist ik dat het mis was. De snee was zo diep, dat het rauwe vlees van de vinger er uit kwam. Het enige wat ik kon doen was de wond ontsmetten, kijken of er geen glas meer in zat om de jongens vervolgens mee te nemen naar het Medical Centre, waar deze jongen absoluut hechtingen zou krijgen. De tocht naar het Medical Centre was een lange, aangezien de jongen ontzettend dronken was en dus hulp van twee vrienden nodig had om te lopen. Tijdens deze tocht hebben we gekletst met de jongens, maar geen nadruk gelegd op het geloof of wat dan ook. Nadat we bijna anderhalf uur met ze bezig waren geweest, werden we afgelost door een ander team die er voor zouden zorgen dat de jongen veilig in zijn bed werd gelegd, nadat hij hechtingen had gekregen. Het bijzondere van dit verhaal is, dat het andere team ons achteraf vertelde: een vriend van de jongen vertelde tijdens het bedanken voor de hulp, dat hij was opgegroeid met het christendom en er wel nog eens over na had gedacht, maar door onze hulp zo geïnspireerd was, dat hij zich er weer eens in ging verdiepen. Het blijft zo bijzonder, dat je niet eens een diep gesprek hoeft te hebben over geloof, maar toch mensen kan aanraken door je daden.
Woensdag is altijd de dag dat er sinaasappels uitgedeeld worden op het strand. Van vorig jaar wist ik, dat de uitwerking van zo'n simpel stuk fruit uitdelen enorm kan zijn en dat bleek ook afgelopen woensdag weer waar te zijn. Ik was samen met de helft van het short term team op het strand waar veel workers zijn. In tweetallen deel je de sinaasappels uit en zo ook George en ik. We gaven twee workers een sinaasappel en vroegen ondertussen waar ze werkte. Van het een kwam het ander en we gingen in het zand bij ze zitten. Het gesprek wat we met deze man en vrouw mochten hebben, is er eentje om nooit te vergeten. Werk, muziek, spiritualiteit, het vloeide allemaal in elkaar over en gaf ons een opening om onze persoonlijke verhalen te vertellen over wat geloof voor ons betekend. De twee waren super geïnteresseerd en vertelde ons dat zij een zoektocht hebben naar 'iets' en wat dat 'iets' dan is. Aan het einde van het gesprek, wat uiteindelijk wel een uur in beslag heeft genomen, hebben we samen met deze twee mensen een gebed mogen uitspreken, waarbij zij God uitnodigde in hun leven!
Ik denk dat het op dat moment nog niet echt tot hen doordrong wat er allemaal gebeurde, maar dat moment gaf zoveel kippenvel. Zeker toen ik de tattoeage van de vrouw zag: 'there is a light that never dies'. In de prayerroom waren veel indrukken gedeeld over licht en veel gebeden uitgesproken met betrekking tot licht. Voor deze twee mensen bid ik - en bid vooral met mij mee - dat zij mogen gaan beseffen wie God is, hoeveel Hij van hen houdt en dat ze meer over Hem te weten mogen komen door de Bijbel die we hen hebben gegeven.
Woensdagavond tijdens het eten kwam ons een verhaal ter oren waar we allemaal door in shock waren. De afgelopen tijd zijn er verschillende meiden gedrogeerd in een specifieke club op Ibiza door de manager en beveiligers daar. Er is een drug beschikbaar, die er voor zorgt dat je langzaam een soort van verlamd. We hebben een vrouw ontmoet waarbij dit is gebeurd en zij vertelde ons dat ze toen ze niet meer kon lopen of tegenstribbelen is meegenomen in een auto. De manager stond er bij en keek er naar, maar deed niets. Op wonderlijke wijze heeft ze weten te ontsnappen en is haar niets overkomen, maar zij is niet de eerste waarbij dit is gebeurd bij die club. Het enige wat we kunnen doen is bidden voor bescherming en voor besef bij de mensen die dit doen.
Donderdagavond was ik vrij en heb ik genoten van een heerlijke avond alleen in het appartement. Het is echt hard werken en het is fijn om dan even een avond niet op de straat te hoeven zijn. De volgende ochtend tijdens het ontbijt, hoorde ik een verschrikkelijk heftig verhaal van de nacht. Een team van ons werd gebeld dat er iets aan de hand was op het strand en of ze er met spoed heen konden komen. Toen ze er aankwamen bleek dat er een jongen, onder invloed van drugs, het water in was gerend en er niet uit was gekomen. Zijn vrienden hadden gezocht, maar konden hem niet vinden en inmiddels waren de hulpdiensten op zoek in het water. We vreesden allemaal het ergste, maar wisten verder niets. Vrijdagavond kregen we bericht dat de jongen was gevonden in een vreemd appartement. Hij is blijkbaar ergens het water uitgegaan en in een appartement terecht gekomen wat niet van hem is.
Het was vorig jaar al mijn grootste angst en werd met dit verhaal bevestigd: het water in rennen onder invloed om er vervolgens niet meer uit te komen. Ik wil jullie vragen om wederom te bidden voor bescherming en dat de mensen hier weg mogen blijven bij het water wanneer ze onder invloed zijn.
Het zijn al vrij veel verhalen, maar gisterennacht (vrijdag op zaterdag) heeft de meeste invloed op me gemaakt en maakte dat ik er echt zat van was en een moment naar huis wilde. Vrijdag- en zaterdagavond zijn we alleen bereikbaar via de telefoon en gaan we alleen op telefoontjes af. De eerste drie telefoontjes waren prima en zo opgelost. Zelfs op de West End een super tof gesprek mogen hebben met een jongen, over geloof, toeval en oorlog. Dat gesprek maakte me super enthousiast en ik geloof echt dat hij stof tot nadenken heeft gekregen. Maar na dat gesprek begon de heftigheid van de avond. We werden gebeld door de politie dat er een situatie was en of we konden komen. De straat die ze noemde was letterlijk bij ons om de hoek en toen we daar kwamen, schrok ik me kapot. We vonden twee jongens, één van hen kon nog overeind zitten, maar keek wezenloos uit zijn ogen en had volledig over zich heen gekotst. Naast deze jongen lag een jongen in een portiek en het eerste wat ik dacht was, hij is dood. Na een minuut zag ik dat zijn borst nog op en neer ging en hij dus ademhaalde, maar dat was alles wat hij deed. We kregen hem niet wakker, hij reageerde niet op pijnprikkels, zijn ogen bewogen niet meer; hij deed niets meer behalve ademhalen. Ik heb nog nooit zoiets heftigs gezien. De jongen die nog overeind zat, vertelde ons moeizaam dat ze MDMA hadden geslikt, maar hij verder niets meer wist. De verschrikkelijke aanblik van de andere jongen en het feit dat hij nergens op reageerde, maakte diepe indruk op ons en we hebben 112 gebeld. De ambulance mensen hebben hem uiteindelijk een soort van bij gebracht, maar hij was er verschrikkelijk aan toe. Hij is meegenomen met de ambulance terwijl wij de andere jongen mee hebben genomen naar zijn hotel. De hele weg naar het hotel heb ik niets kunnen zeggen, het beeld van de jongen die daar zo levenloos in het portiek lag kwam steeds naar boven. Tegelijkertijd zag je in deze twee jongens de leegte die veel mensen hier op komen vullen. Ze waren 19, volledig kapot door een drug, die hun problemen niet op lost. En dat maakte me zo boos, verdrietig en moedeloos. Ik moest me echt vermannen en dat lukte uiteindelijk gelukkig. Terwijl we deze jongen naar zijn hotel hielpen, kwamen we een andere jongen tegen die verdwaald was in de straten van San Antonio. We boden aan om hem naar zijn hotel te lopen, als hij eerst met ons mee kon lopen. Dat wilde hij liever dan ronddwalen en uiteindelijk konden we hem ook bij zijn hotel af zetten. Vlak voor het hotel van deze tweede jongen, vonden we iemand die lag te slapen op twee auto's. Wederom iemand die volledig onder invloed van drugs was, zijn kleren had uitgetrokken en lag te slapen op twee auto's. Je moet je dat beeld even indenken. Op een zachte manier kregen we hem niet wakker, dus ik heb heel hard met mijn knokkels tussen zn ribben lopen porren. Hier reageerde hij wel op, maar werd nog steeds niet wakker. Na vijf minuten porren en heel hard duwen werd de jongen wakker, maar de drugs was nog zo levendig dat hij opstond en in een soort paniek heel hard wegrenden. We konden niets meer voor hem doen en moesten toekijken hoe hij heel hard wegrende, gelukkig wel in de richting van zijn hotel. Ik vond het verschrikkelijk om hem achter te moeten laten en niet zeker te weten of hij veilig thuis zou komen.
Na deze gebeurtenis, het was inmiddels half 5, gingen we terug naar de vommit van om deze te gaan parkeren. In de auto reden we langs een parkeerplaats die helemaal vol was, maar waar ook een jongen zat te slapen op een stoep, alleen. We hebben onze auto naar een andere parkeerplaats gebracht om vervolgens terug te gaan naar de jongen. We hebben hem wakker gemaakt en naar zijn hotel gevraagd. Hij gaf ons een naam, maar toen we bij dat hotel aankwamen, was het niet het goede hotel. Het was volledig de andere kant op en we hebben met deze jongen dan ook een lange wandeltocht afgelegd. Hij liep als een mak schaap achter ons aan, zonder tegenstribbelen of vragen te stellen. En dat maakte me ook weer bang, op de plek waar hij zat, had hij zonder problemen beroofd kunnen worden of had een prostituee (die hier veel aan het werk zijn) hem mee kunnen nemen; hij zou niet tegengestribbeld hebben.
Uiteindelijk waren we om kwart voor 6 thuis, terwijl het al weer licht werd. Een bizarre nacht die enorm veel indruk heeft gemaakt. Inmiddels heb ik het allemaal een plekje kunnen geven en wil ik hier heel graag nog blijven. Ik weet dat wij hier zijn om veranderingen te veroorzaken in het leven van mensen. We zien de resultaten niet en dat is soms frustrerend, maar tegelijkertijd, mag ik er op vertrouwen en mag ik weten dat God hier keihard aan het werk is en ons écht gebruikt om mensen te inspireren.
Waar jullie voor mogen bidden? Bescherming. Opvulling van leegtes. Energie. Inzicht voor de meiden die hier rondlopen en niet beseffen hoe prachtig te zijn. Wijsheid. En boven alles een vast vertrouwen op God en dat we mogen werken in Zijn afhankelijkheid.
maandag 4 juli 2016
'I have it all planned out'
I know what I am doing. I have it all planned out - plans to take care of you, not abandon you, plans to give you the future you hope for. When you call on me, when you come and pray to me, I'll listen. When you come looking for me, you'll find me. Yes, when you get serious about finding me and want it more than anything else, I'll make sure you won't be disappointed. - Jeremia 29: 11-13.
Bevrijding, dat is wat God wil geven. En vandaag, maandag 4 juli 2016, werd ik daar weer bij stil gezet. Al bijna een week ben ik nu op Ibiza, maar tegelijkertijd voelt het alsof ik nog een beetje in Nederland ben. Er moesten nog wat dingen geregeld worden, ik sta in contact met mensen in Nederland en mijn werkmail moet ook nog af en toe bekeken worden, omdat het schooljaar nog niet echt is afgelopen. En door die verbondenheid met thuis, voelde het alsof ik me niet volledig kon focussen op het werk hier en alles wat ik hier mag leren. Mijn Nederlandse telefoon heb ik dan ook uitgezet voor minstens 24 uur, om niet afgeleid te worden en vandaag een dag te laten zijn waarin ik luister naar wat God tegen me wil zeggen. En zoals de Bijbeltekst uit Jeremia hierboven zegt, zal God nooit teleurstellen. Wanneer we naar Hem zoeken, zal Hij zich laten zien en zal Hij spreken.
Ik voel me bevrijd. Bevrijd van thuis en van alles wat daar gaande is. Bevrijd van verwachtingen om te reageren op berichten van mensen, want ik lees ze nu niet. En bevrijd van leugens die ik over mezelf geloofde en waar ik vandaag mee geconfronteerd werd.
Tijdens het hardlopen moest ik denken aan mijn tijd hier vorig jaar. Ik had toen nog een relatie, die inmiddels bijna 9 maanden uit is. En ik denk dat iedereen het herkent als ik zeg dat je na zo'n relatiebreuk onzeker wordt over jezelf. Vandaag heeft God me laten zien, in welke leugens ik ben gaan geloven in de afgelopen maanden en welke waarheid Hij daar over te zeggen heeft. Want dat is wat God wil doen, onze leugens wegnemen en Zijn waarheid daar over spreken, zoals Hij ze ons vertelt in de Bijbel.
Ik mag nu weten dat het niet erg is om onzeker te zijn wat betreft mannen en relaties of opnieuw kwetsbaar opstellen; zolang ik maar blijf geloven dat God mij perfect geschapen heeft en een duidelijk doel voor ogen heeft voor mijn leven. I have it all planned out. Hierin gaf God bevrijding van de gedachte dat ik niet goed genoeg zou zijn, of niet leuk genoeg.
And don't be wishing you were someplace else of with someone else. Where you are right now is God's place for you. God, not your marital status, defines you. - 1 Corinthians 7:17.
Tegelijkertijd voel ik me bevrijd van de gedachte dat ik verplicht ben om elke dag bezig te zijn met de mensen in Nederland waarvan ik houd. Begrijp me goed, ik ben heel blij met alle berichtjes en dat ik mijn verhaal kwijt kan bij mensen. Maar, ik ben nu hier en dat weten zij ook, het is dus niet erg om soms wat minder snel te reageren op een appje of niet zo uitgebreid te reageren. Ik mag mijn prioriteiten stellen en door dat vandaag te doen, voel ik me bevrijd van de leugens die ik geloofde wat betreft verwachtingen van mensen. Door deze prioriteiten kan ik hier groeien en uitdelen.
All I want is for you to be able to develop a way of life in which you can spend plenty of time together with the Master without a lot of distractions. - 1 Corinthians 7:35.
En die tekst omschrijft precies wat ik vandaag ervoer. Veel tijd met God doorbrengen, zonder enige afleiding! Dat zorgde er voor dat ik vandaag mocht leren, mocht groeien, me bevrijd mag voelen en vol enthousiasme uit kijk naar een nacht op straat.
God geeft bevrijding over de leugens die we geloven. Leugens over onszelf, leugens over ons leven, leugens over anderen. En dat Hij die bevrijding wil geven, maakt me dankbaar en blij. De woorden van het nummer Thank You van Jesus Army, wat mijn broer me toestuurde op de dag van vertrek, worden daarin zo sprekend en waar:
So many times,
You reached out to me,
But I turned my back 'cause I didn't think you had what I need.
Now you're everything,
You're everything to me.
I can't be without You God,
You're everything.
And I want to say thank you,
I was lost and you found me,
I was dead inside,
And you breathed into me,
And you brought these bones to life.
I want to say thank you,
Thank you for saving me.
Thank you for loving me unconditionally God.
You stood with open arms,
But I ran away.
'Cause I was scared of the pain that came with trust.
But I came running back,
Into your embrace,
Because I knew you'd still be there,
You'd never leave me God.
I don't deserve you God
But you keep on loving me anyway.
Oh, You'd never stop loving me God.
Bevrijding, dat is wat God wil geven. En vandaag, maandag 4 juli 2016, werd ik daar weer bij stil gezet. Al bijna een week ben ik nu op Ibiza, maar tegelijkertijd voelt het alsof ik nog een beetje in Nederland ben. Er moesten nog wat dingen geregeld worden, ik sta in contact met mensen in Nederland en mijn werkmail moet ook nog af en toe bekeken worden, omdat het schooljaar nog niet echt is afgelopen. En door die verbondenheid met thuis, voelde het alsof ik me niet volledig kon focussen op het werk hier en alles wat ik hier mag leren. Mijn Nederlandse telefoon heb ik dan ook uitgezet voor minstens 24 uur, om niet afgeleid te worden en vandaag een dag te laten zijn waarin ik luister naar wat God tegen me wil zeggen. En zoals de Bijbeltekst uit Jeremia hierboven zegt, zal God nooit teleurstellen. Wanneer we naar Hem zoeken, zal Hij zich laten zien en zal Hij spreken.
Ik voel me bevrijd. Bevrijd van thuis en van alles wat daar gaande is. Bevrijd van verwachtingen om te reageren op berichten van mensen, want ik lees ze nu niet. En bevrijd van leugens die ik over mezelf geloofde en waar ik vandaag mee geconfronteerd werd.
Tijdens het hardlopen moest ik denken aan mijn tijd hier vorig jaar. Ik had toen nog een relatie, die inmiddels bijna 9 maanden uit is. En ik denk dat iedereen het herkent als ik zeg dat je na zo'n relatiebreuk onzeker wordt over jezelf. Vandaag heeft God me laten zien, in welke leugens ik ben gaan geloven in de afgelopen maanden en welke waarheid Hij daar over te zeggen heeft. Want dat is wat God wil doen, onze leugens wegnemen en Zijn waarheid daar over spreken, zoals Hij ze ons vertelt in de Bijbel.
Ik mag nu weten dat het niet erg is om onzeker te zijn wat betreft mannen en relaties of opnieuw kwetsbaar opstellen; zolang ik maar blijf geloven dat God mij perfect geschapen heeft en een duidelijk doel voor ogen heeft voor mijn leven. I have it all planned out. Hierin gaf God bevrijding van de gedachte dat ik niet goed genoeg zou zijn, of niet leuk genoeg.
And don't be wishing you were someplace else of with someone else. Where you are right now is God's place for you. God, not your marital status, defines you. - 1 Corinthians 7:17.
Tegelijkertijd voel ik me bevrijd van de gedachte dat ik verplicht ben om elke dag bezig te zijn met de mensen in Nederland waarvan ik houd. Begrijp me goed, ik ben heel blij met alle berichtjes en dat ik mijn verhaal kwijt kan bij mensen. Maar, ik ben nu hier en dat weten zij ook, het is dus niet erg om soms wat minder snel te reageren op een appje of niet zo uitgebreid te reageren. Ik mag mijn prioriteiten stellen en door dat vandaag te doen, voel ik me bevrijd van de leugens die ik geloofde wat betreft verwachtingen van mensen. Door deze prioriteiten kan ik hier groeien en uitdelen.
All I want is for you to be able to develop a way of life in which you can spend plenty of time together with the Master without a lot of distractions. - 1 Corinthians 7:35.
En die tekst omschrijft precies wat ik vandaag ervoer. Veel tijd met God doorbrengen, zonder enige afleiding! Dat zorgde er voor dat ik vandaag mocht leren, mocht groeien, me bevrijd mag voelen en vol enthousiasme uit kijk naar een nacht op straat.
God geeft bevrijding over de leugens die we geloven. Leugens over onszelf, leugens over ons leven, leugens over anderen. En dat Hij die bevrijding wil geven, maakt me dankbaar en blij. De woorden van het nummer Thank You van Jesus Army, wat mijn broer me toestuurde op de dag van vertrek, worden daarin zo sprekend en waar:
So many times,
You reached out to me,
But I turned my back 'cause I didn't think you had what I need.
Now you're everything,
You're everything to me.
I can't be without You God,
You're everything.
And I want to say thank you,
I was lost and you found me,
I was dead inside,
And you breathed into me,
And you brought these bones to life.
I want to say thank you,
Thank you for saving me.
Thank you for loving me unconditionally God.
You stood with open arms,
But I ran away.
'Cause I was scared of the pain that came with trust.
But I came running back,
Into your embrace,
Because I knew you'd still be there,
You'd never leave me God.
I don't deserve you God
But you keep on loving me anyway.
Oh, You'd never stop loving me God.
vrijdag 1 juli 2016
Challenging
Donderdagnacht, 30 juni 2016, was misschien wel de meest uitdagende nacht die ik ooit in mijn leven heb ervaren. Aan de voorbereidingen in de middag lag het niet, toen heb ik heerlijk op een prachtig strand gelegen; gezwommen tussen de vissen; een heerlijke smoothie gedronken; op mn favorite plekje tijd met God gehouden; en een heerlijke wandeling gemaakt. 's Avonds hebben we een super gezellig diner gehad met twee jongens die op de West End werken. Als Long Term Team proberen we elke week mensen bij ons uit te nodigen om te komen eten en daarmee de band te versterken. Ik had nooit gedacht dat ik zo'n gezellig diner kon hebben met twee drugsdealers, wat dat is wat deze jongens zijn, enorm met ze gelachen, over geloof gepraat en voornamelijk naar hun verhalen geluisterd. Enorm genoten, maar toen kwam de nacht met al zijn uitdagingen.
Omdat het te zwaar is om elke nacht te werken, heb je eens in de week een avond vrij. Dit zorgde er voor dat ik afgelopen nacht alleen samen met Faye als long termers beschikbaar was en wij dus samen de zorg hadden over het short term team. Omdat het hun eerste week is, moeten wij - als long term team - ze nog begeleiden op de straat. De enige manier om dat te kunnen realiseren, was dat Faye en ik de hele nacht onafgebroken op straat zouden zijn en alleen terug naar het workers centre zouden gaan om een andere short termer mee te nemen. Dus, sowieso vier uur onafgebroken op straat, met al zijn uitdagingen....
De eerste shift van veertig minuten verliep heel rustig, ondanks dat er ongelofelijk veel mensen op de West End waren. Het enige wat er gebeurde was, dat de politie alle uitgangen van de West End blokkeerde om vervolgens alle illegale verkopers in te sluiten en hen weg te sturen dan wel mee te nemen.
Aan het einde van de tweede shift was het raak. We werden door een barvrouw gewezen op een jongen die in zijn eentje heel veel mensen aan het lastig vallen was, terwijl hij in een niet-bestaande taal aan het praten was en om zich heen sloeg. Deze jongen had duidelijk een overdosis MDMA genomen; hij hallucineerde, praatte in een niet-bestaande taal en was niet te bereiken. We hebben hem op een stoel gezet en daarna werd ons geduld enorm getest. Het uur wat volgde hebben we alleen maar geprobeerd hem water te geven, hem teruggeduwd zn stoel in, geprobeerd uit te vogelen hoe hij heette en hem wakker gehouden. Na een uur werden we overgenomen door een ander team, die er uiteindelijk anderhalf uur over hebben gedaan de jongen naar zijn hotel te brengen om daar vervolgens nog een uur bezig te zijn om hem uiteindelijk in zijn kamer te krijgen.
In eerste instantie was ik enorm bang voor deze jongen. Hij was enorm groot en gespierd, licht agressief en totaal niet te bereiken. Wat doe je met iemand die hallucineert en geen idee heeft wat hij zegt? Het enige wat ik kon doen, was bidden en mn instinct volgen. Het geduld wat ik heb gekregen om een uur lang bij deze jongen te zijn zonder iets te bereiken, is niet iets van mijzelf. Ik heb namelijk geen geduld, maar nu in deze situatie, was het goed zo. Het toffe was, dat terwijl ik bij deze jongen zat en hem onder controle probeerde te houden, ik de eerste Nederlanders heb ontmoet. Het was zo fijn om even in je eigen taal te kunnen spreken en te kunnen getuigen van het werk wat je aan het doen bent en waarom.
Inmiddels was mijn partner al afgewisseld en was ik toe aan de vierde shift op de straat. We waren nog geen minuut de deur uit of er kwam een barvrouw naar ons toe dat er iemand buiten de Subway zat die hard hulp nodig had. Wij gingen er naar toe en vonden een meisje die ontzettend dronken was. Ze had overgegeven over zichzelf heen en kon alleen nog maar tegen haar vriendinnen aan hangen. We hebben voor haar niets kunnen doen, ze moest naar een andere stad, 30 minuten bij ons rijden vandaan. Terwijl we wat met haar vriendinnen aan het kletsen waren, het meisje water gaven en probeerde uit te leggen dat we niets voor hen konden betekenen, kwam er een jongen in volledige paniek op me af gerend. Ik moest met hem meekomen, zijn vriend had diabetes maar geen spuit bij hem en hij was bezig in een shock te raken. Ik vertelde hem dat ik ook geen diabetes spullen bij me had, maar uiteraard met hem mee wilde komen om te helpen in de situatie en te bidden. Toen ik die jongen zag, was ik wederom enorm bang. Ik heb me 'kapot gebeden' omdat ik intens bang was dat deze jongen het niet zou redden. Zijn vrienden hadden ondertussen de ambulance gebeld, omdat het te ver was om de spuit te gaan halen. Terwijl de jongen steeds minder respons gaf, heeft hij volledig over zichzelf heen overgegeven en over ons heen. Het maakte me níets uit, als hij maar bij zou blijven en de ambulance op tijd zou komen om deze jongen te behandelen. Uiteindelijk is de ambulance gekomen en hebben zij hem de juiste spuit gegeven die de jongen nodig had en konden wij weer weggaan. Ik stond te trillen op m'n benen en was zo enorm dankbaar dat dit goed afgelopen was.
Shift 5, de een na laatste. Ik hoopte en bad dat het een rustige zou zijn, want de vermoeidheid zat er goed in, zeker na alles wat we al hadden meegemaakt. Toen we naar het einde van de West End liepen, keek ik in een steeg en zag ik twee meiden, waarvan de ene zich wel heel erg ontfermde over de andere. We liepen er naar toe en ze hadden duidelijk hulp nodig. Het ene meisje, ik noem haar even Amy, vertelde me dat haar vriendin, nu even Lisa genoemd, een ziekte had, waardoor haar hart vaak op hol raakte en ze daar nu ernstig last van had. Hierdoor was Lisa gaan hyperventileren, maar ze kwam hier niet uit. Hyperventilatie heb ik vaker meegemaakt tijdens m'n werk, maar niet op deze manier. De hartslag van Lisa was ongekend hoog, we konden haar niet bereiken door tegen haar te praten en steeds meer lichaamsdelen begonnen te verkrampen. Amy was volledig in paniek en barstte in een onbedaarlijk huilen uit. Alles wat ik wist over hyperventilatie heb ik geprobeerd toe te passen, maar door de enorm hoge hartslag van Lisa en haar onbereikbaar zijn, zorgde er voor dat we de ambulance hebben gebeld. Toen zij kwamen, wezen ze ons op een slapende jongen een stukje verder in de straat en of we even wilde gaan kijken.....
Ik herkende hem, ik herkende de schoenen vol met braaksel, maar wilde het niet geloven. Ik kon wel huilen toen ik daar de jongen met diabetes weer vond, slapend in de straat met een fles Bacardi in zijn handen. Nadat hij door de ambulance broeders was geholpen, is hij verder gaan feesten in plaats van naar huis te gaan en lag hij nu te slapen in de straat. Ik was zo boos en verdrietig tegelijk, eerder die avond vreesde ik voor zijn leven, terwijl hij vervolgens gewoon verder gaat feesten. Op dat moment wist ik dat ik enorm veel kracht van God nodig ging hebben om deze jongen liefdevol te benaderen en naar huis te brengen. We hebben hem wakker gemaakt en met hem meegelopen naar zijn hotel. Onderweg hebben we een super tof gesprek gehad over geloof en over God! Toen we terugliepen naar het Centre bedacht ik me dat het misschien wel nodig was geweest hem nog een keer te ontmoeten om dat gesprek met hem te kunnen voeren. Ik was kapot en emotioneel aan het einde van m'n latijn, maar het was super bijzonder tegelijk.
Al met al was het een enorm heftige nacht en was ik echt gebroken toen we weer in ons appartement kwamen. De andere twee meiden waren nog wakker en we hebben nog even lekker een uur zitten kletsen voordat we gingen slapen.
Vandaag was een heerlijke dag. We hadden een Long Term Team Meeting, waarin we hebben besproken hoe het met ons ging, voor elkaar hebben gebeden, een studie hebben gedaan over het leven in een gemeenschap en tot slot elkaars voeten hebben gewast als teken van kwetsbaarheid en dienstbaarheid. Super gave tijd gehad, de meiden voelen echt als familie en ik heb ze al in m'n hart gesloten. Daarna lekker een stuk wezen hardlopen en een uur gedaan over boodschappen doen in een Spaanse supermarkt. Net heerlijk gegeten met z'n vieren en nu klaar voor een nacht relaxen. Cloë en Chantal hebben vanavond 'van-dienst' en moeten dus bereikbaar blijven om mensen te helpen als we gebeld worden. We gaan lekker met z'n vieren film kijken en daarna gaan Faye en ik een drankje doen op de West End om op een ontspannen manier wat meer workers te ontmoeten en met hen te socializen.
Een bijzonder verhaal nog om mee af te sluiten. In de prayerroom hebben we een gebedsmuur, waarop we alle prayer request cards hangen die mensen invullen. Afgelopen dagen heb ik ze allemaal gelezen en las ik ook een kaart over een camera die was gebroken van een man die fotograaf was. Vandaag hoorde we dat de camera van deze man op een onbekende, wonderlijke manier gemaakt was en dat de man weer aan het werk kon. Ik geloof absoluut dat dat een wonder is van God en een getuigenis gaat zijn voor de mensen in de omgeving van deze man.
Gebed, dat is iets wat we hier absoluut nodig hebben. Bid voor bescherming van de toeristen hier. Bescherming over hun leven en bescherming tegen henzelf/vrienden!
Bid ook voor de gesprekken die we hebben met de workers hier, dat ze geïnspireerd mogen raken en nieuwsgierig mogen zijn naar geloof. Dat we met hen mogen bidden en meer en meer aan hen mogen vertellen over God en dat Hij van hen houdt.
Ik ga Princess Diaries kijken en heerlijk genieten. =)
Omdat het te zwaar is om elke nacht te werken, heb je eens in de week een avond vrij. Dit zorgde er voor dat ik afgelopen nacht alleen samen met Faye als long termers beschikbaar was en wij dus samen de zorg hadden over het short term team. Omdat het hun eerste week is, moeten wij - als long term team - ze nog begeleiden op de straat. De enige manier om dat te kunnen realiseren, was dat Faye en ik de hele nacht onafgebroken op straat zouden zijn en alleen terug naar het workers centre zouden gaan om een andere short termer mee te nemen. Dus, sowieso vier uur onafgebroken op straat, met al zijn uitdagingen....
De eerste shift van veertig minuten verliep heel rustig, ondanks dat er ongelofelijk veel mensen op de West End waren. Het enige wat er gebeurde was, dat de politie alle uitgangen van de West End blokkeerde om vervolgens alle illegale verkopers in te sluiten en hen weg te sturen dan wel mee te nemen.
Aan het einde van de tweede shift was het raak. We werden door een barvrouw gewezen op een jongen die in zijn eentje heel veel mensen aan het lastig vallen was, terwijl hij in een niet-bestaande taal aan het praten was en om zich heen sloeg. Deze jongen had duidelijk een overdosis MDMA genomen; hij hallucineerde, praatte in een niet-bestaande taal en was niet te bereiken. We hebben hem op een stoel gezet en daarna werd ons geduld enorm getest. Het uur wat volgde hebben we alleen maar geprobeerd hem water te geven, hem teruggeduwd zn stoel in, geprobeerd uit te vogelen hoe hij heette en hem wakker gehouden. Na een uur werden we overgenomen door een ander team, die er uiteindelijk anderhalf uur over hebben gedaan de jongen naar zijn hotel te brengen om daar vervolgens nog een uur bezig te zijn om hem uiteindelijk in zijn kamer te krijgen.
In eerste instantie was ik enorm bang voor deze jongen. Hij was enorm groot en gespierd, licht agressief en totaal niet te bereiken. Wat doe je met iemand die hallucineert en geen idee heeft wat hij zegt? Het enige wat ik kon doen, was bidden en mn instinct volgen. Het geduld wat ik heb gekregen om een uur lang bij deze jongen te zijn zonder iets te bereiken, is niet iets van mijzelf. Ik heb namelijk geen geduld, maar nu in deze situatie, was het goed zo. Het toffe was, dat terwijl ik bij deze jongen zat en hem onder controle probeerde te houden, ik de eerste Nederlanders heb ontmoet. Het was zo fijn om even in je eigen taal te kunnen spreken en te kunnen getuigen van het werk wat je aan het doen bent en waarom.
Inmiddels was mijn partner al afgewisseld en was ik toe aan de vierde shift op de straat. We waren nog geen minuut de deur uit of er kwam een barvrouw naar ons toe dat er iemand buiten de Subway zat die hard hulp nodig had. Wij gingen er naar toe en vonden een meisje die ontzettend dronken was. Ze had overgegeven over zichzelf heen en kon alleen nog maar tegen haar vriendinnen aan hangen. We hebben voor haar niets kunnen doen, ze moest naar een andere stad, 30 minuten bij ons rijden vandaan. Terwijl we wat met haar vriendinnen aan het kletsen waren, het meisje water gaven en probeerde uit te leggen dat we niets voor hen konden betekenen, kwam er een jongen in volledige paniek op me af gerend. Ik moest met hem meekomen, zijn vriend had diabetes maar geen spuit bij hem en hij was bezig in een shock te raken. Ik vertelde hem dat ik ook geen diabetes spullen bij me had, maar uiteraard met hem mee wilde komen om te helpen in de situatie en te bidden. Toen ik die jongen zag, was ik wederom enorm bang. Ik heb me 'kapot gebeden' omdat ik intens bang was dat deze jongen het niet zou redden. Zijn vrienden hadden ondertussen de ambulance gebeld, omdat het te ver was om de spuit te gaan halen. Terwijl de jongen steeds minder respons gaf, heeft hij volledig over zichzelf heen overgegeven en over ons heen. Het maakte me níets uit, als hij maar bij zou blijven en de ambulance op tijd zou komen om deze jongen te behandelen. Uiteindelijk is de ambulance gekomen en hebben zij hem de juiste spuit gegeven die de jongen nodig had en konden wij weer weggaan. Ik stond te trillen op m'n benen en was zo enorm dankbaar dat dit goed afgelopen was.
Shift 5, de een na laatste. Ik hoopte en bad dat het een rustige zou zijn, want de vermoeidheid zat er goed in, zeker na alles wat we al hadden meegemaakt. Toen we naar het einde van de West End liepen, keek ik in een steeg en zag ik twee meiden, waarvan de ene zich wel heel erg ontfermde over de andere. We liepen er naar toe en ze hadden duidelijk hulp nodig. Het ene meisje, ik noem haar even Amy, vertelde me dat haar vriendin, nu even Lisa genoemd, een ziekte had, waardoor haar hart vaak op hol raakte en ze daar nu ernstig last van had. Hierdoor was Lisa gaan hyperventileren, maar ze kwam hier niet uit. Hyperventilatie heb ik vaker meegemaakt tijdens m'n werk, maar niet op deze manier. De hartslag van Lisa was ongekend hoog, we konden haar niet bereiken door tegen haar te praten en steeds meer lichaamsdelen begonnen te verkrampen. Amy was volledig in paniek en barstte in een onbedaarlijk huilen uit. Alles wat ik wist over hyperventilatie heb ik geprobeerd toe te passen, maar door de enorm hoge hartslag van Lisa en haar onbereikbaar zijn, zorgde er voor dat we de ambulance hebben gebeld. Toen zij kwamen, wezen ze ons op een slapende jongen een stukje verder in de straat en of we even wilde gaan kijken.....
Ik herkende hem, ik herkende de schoenen vol met braaksel, maar wilde het niet geloven. Ik kon wel huilen toen ik daar de jongen met diabetes weer vond, slapend in de straat met een fles Bacardi in zijn handen. Nadat hij door de ambulance broeders was geholpen, is hij verder gaan feesten in plaats van naar huis te gaan en lag hij nu te slapen in de straat. Ik was zo boos en verdrietig tegelijk, eerder die avond vreesde ik voor zijn leven, terwijl hij vervolgens gewoon verder gaat feesten. Op dat moment wist ik dat ik enorm veel kracht van God nodig ging hebben om deze jongen liefdevol te benaderen en naar huis te brengen. We hebben hem wakker gemaakt en met hem meegelopen naar zijn hotel. Onderweg hebben we een super tof gesprek gehad over geloof en over God! Toen we terugliepen naar het Centre bedacht ik me dat het misschien wel nodig was geweest hem nog een keer te ontmoeten om dat gesprek met hem te kunnen voeren. Ik was kapot en emotioneel aan het einde van m'n latijn, maar het was super bijzonder tegelijk.
Al met al was het een enorm heftige nacht en was ik echt gebroken toen we weer in ons appartement kwamen. De andere twee meiden waren nog wakker en we hebben nog even lekker een uur zitten kletsen voordat we gingen slapen.
Vandaag was een heerlijke dag. We hadden een Long Term Team Meeting, waarin we hebben besproken hoe het met ons ging, voor elkaar hebben gebeden, een studie hebben gedaan over het leven in een gemeenschap en tot slot elkaars voeten hebben gewast als teken van kwetsbaarheid en dienstbaarheid. Super gave tijd gehad, de meiden voelen echt als familie en ik heb ze al in m'n hart gesloten. Daarna lekker een stuk wezen hardlopen en een uur gedaan over boodschappen doen in een Spaanse supermarkt. Net heerlijk gegeten met z'n vieren en nu klaar voor een nacht relaxen. Cloë en Chantal hebben vanavond 'van-dienst' en moeten dus bereikbaar blijven om mensen te helpen als we gebeld worden. We gaan lekker met z'n vieren film kijken en daarna gaan Faye en ik een drankje doen op de West End om op een ontspannen manier wat meer workers te ontmoeten en met hen te socializen.
Een bijzonder verhaal nog om mee af te sluiten. In de prayerroom hebben we een gebedsmuur, waarop we alle prayer request cards hangen die mensen invullen. Afgelopen dagen heb ik ze allemaal gelezen en las ik ook een kaart over een camera die was gebroken van een man die fotograaf was. Vandaag hoorde we dat de camera van deze man op een onbekende, wonderlijke manier gemaakt was en dat de man weer aan het werk kon. Ik geloof absoluut dat dat een wonder is van God en een getuigenis gaat zijn voor de mensen in de omgeving van deze man.
Gebed, dat is iets wat we hier absoluut nodig hebben. Bid voor bescherming van de toeristen hier. Bescherming over hun leven en bescherming tegen henzelf/vrienden!
Bid ook voor de gesprekken die we hebben met de workers hier, dat ze geïnspireerd mogen raken en nieuwsgierig mogen zijn naar geloof. Dat we met hen mogen bidden en meer en meer aan hen mogen vertellen over God en dat Hij van hen houdt.
Ik ga Princess Diaries kijken en heerlijk genieten. =)
Abonneren op:
Posts (Atom)