Alweer een week verder en inmiddels ook mijn eerste opschrijfboekje helemaal volgeschreven. Als ik er in terugblader, word ik stil door alles wat ik lees en alles wat er allemaal gebeurd is. Zoveel mensen mogen ontmoeten, zoveel situaties meegemaakt en zoveel verhalen aan mogen horen. Het zijn allemaal getuigenissen van Gods werk hier in Ibiza.
Afgelopen week heeft God zo duidelijk de leiding genomen en gesproken! Op maandagavond had ik een gesprek met één van de workers en zij vertelde mij dat ze twee dagen later haar huis uit moest, maar nog geen nieuwe plek had om te verblijven. Ze had alles geprobeerd om een nieuwe verblijfplaats te vinden, maar ze had nog niets en was inmiddels erg gestrest. Ik heb voor haar gebeden midden op straat en vertelde haar dat we ook met zn allen voor haar zouden blijven bidden. Die nacht voor haar gebeden en ook de volgende ochtend tijdens onze teammeeting waarin we voor workers bidden, legde we de situatie aan God voor. Die nacht in de prayerroom voelde ik dat ik voor haar moest bidden en de situatie waar ze in zat. Na een uur samen voor haar bidden, voelde ik diep van binnen dat ik naar haar toe moest in het uur op de straat om te vragen of ze al iets gevonden had. Ik weet nog dat ik tegen Mart zei, waarmee ik die nacht op pad mocht, dat ik het gevoel had dat ze een appartement gevonden had en dat ik het haar graag wilde vragen. We liepen naar buiten en namen ons voor om direct naar deze worker toe te gaan. We waren nog geen seconde op de straat toen we staande werden gehouden door een andere worker die ons wees op een meisje wat alleen aan een tafeltje zat te huilen. We gingen naar dit meisje toe om te vragen wat er aan de hand was en ze vertelde ons dat ze al haar vrienden kwijt was, geen idee had waar ze precies was en dat haar telefoon geen telefoonnummers had omdat ze hem net daarvoor had gekocht. Wat doe je dan? We hebben een poosje met haar zitten praten om haar gerust te stellen en om wat meer informatie te krijgen. Ze verbleef in een hotel een stuk verderop, maar had geen geld voor een taxi bij zich. Na een poosje praten, kreeg ik het idee om maar gewoon over de West End te gaan lopen en te kijken of we één van haar vrienden tegen zouden komen. Ik stelde dit voor en zag de moedeloosheid wel in haar ogen, maar ze stond toch op. Terwijl we opstonden zeiden Mart en ik tegen elkaar, laten we heel hard gaan bidden dat we iemand tegen komen. We liepen naar beneden op de West End en in mijn hoofd was ik voortdurend voor de situatie aan het bidden. Na vijf minuten lopen en zoeken, loopt er een meisje recht op ons af en ontmoeten twee vriendinnen elkaar weer! We hadden iemand gevonden en konden met een opgelucht hart afscheid nemen van ze en weten dat ze veilig thuis zouden komen. En echt, dit kan geen toeval zijn. Dat kan ik gewoon niet geloven, dit was echt God die voorzag in de situatie. We liepen verder, nog steeds op weg naar Carry en toen we haar zagen kwam ze op ons afgelopen en vertelde ze ons met grote blijheid dat ze een appartement had gevonden. Ze had het een paar uur eerder gehoord; een appartement aan de zee, met uitzicht op de zonsondergang voor enorm weinig geld. Ze kon blijven en had een veilige plek om naar toe te gaan. Ik kon wel gillen van blijheid. Ik kon het echt wel uitschreeuwen van dankbaarheid omdat God onze gebeden echt hoort en ook voorziet.
Ook was er de afgelopen tijd veel sprake van ruzies en gevechten, ook inmiddels onder de workers. De afgelopen dagen hebben we die gelukkig niet meer gezien en dat is een verhoring van onze gebeden om rust en vrede op de straten.
Vrijdagavond had ik weekenddienst en werden we gebeld voor een jongen die alleen op een terras zat maar niets meer kon. Toen we aankwamen, de situatie hadden bekeken en de rolstoel hadden gehaald om de jongen daar in te tillen, kwam er ineens een vriend van de jongen aangelopen die ons kon vertellen hoe de jongen heette, waar we heen moesten en voor de jongen kon zorgen. Weer een verhoring van de gebeden, omdat we anders geen idee hadden gehad waar we deze jongen heen moesten brengen die geen woord meer kon zeggen.
En dit zijn alleen nog maar de verhoringen van gebeden die ik direct heb meegemaakt. Maar iedereen binnen het team kan wel een getuigenis geven van de verhoring van gebeden.
Als ik teruglees in mijn journal dan kan ik daar ook getuigenissen van blijven geven. Vandaag heb ik met een worker een drankje gedronken en dat is verhoring van een gebed wat ik weken achter elkaar heb gebeden, om zo'n relatie met workers te krijgen dat ik buiten werk om met ze af kan spreken.
Zoveel mensen al ontmoet, zoveel verhalen mogen horen en zoveel situaties meegemaakt; maar bovenal zoveel mogen leren. Want dat blijft me misschien nog wel het meest verbazen, hoeveel ik in mijn tijd hier heb geleerd. Niet alleen over de effecten van drugs en alcohol, maar boven al over mezelf en over wie God is. Want wauw, God bezit zoveel wijsheid die Hij met ons wil delen en waardoor we zoveel mogen groeien in onze persoonlijkheden en karakter.
Intussen is het Nederlandse team hier ook alweer ruim een week en wat geniet ik van deze toppers. Het is zo fijn om een stukje eigen cultuur even hier te hebben en in je eigen taal te kunnen spreken. Ze brengen energie en vrolijkheid en dat is heerlijk! Ik ben echt moe, het werk in het gebouw naast ons is weer begonnen en gaat waarschijnlijk ook niet meer stoppen door de corruptie onder de mensen hier. De nachten zijn soms te kort, maar het is het allemaal zó waard.
Nog 11 dagen, elf dagen om te genieten, te groeien en voorlopig afscheid te nemen van deze plek. Ik ben nog niet klaar om te gaan, maar ik heb gelukkig nog even de tijd om hier te zijn en er vol voor te gaan.
Mijn grootste gebed op dit moment is, dat ik nog datgene mag leren wat God me hier nog wil leren. Bid met me mee dat ik mag weten wat dat is en dat ik daar voor open mag staan. En bid voor energie om ook deze laatste dagen alles te geven en volop te genieten. En bid voor vrede om straks afscheid te nemen en naar huis te gaan.
Bid, voor meer verhoring van onze gebeden hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten