Priceless

Soms betrap ik mezelf er op dat ik in de prayerroom vaak dezelfde gebeden heb tijdens de nachten werken. En niet dat dat verkeerd is, want uiteindelijk zijn die gebeden mijn dromen voor deze plek en voor de mensen die ik hier ontmoet. Tegelijkertijd zijn er soms hele  speciale uren in de prayerroom, waarvan je wilt dat de tijd niet voorbij vliegt; dat je wilt dat je gewoon lekker in de prayerroom kan blijven in plaats van de hectiek van de straat op gaan zoeken. Afgelopen week hadden we zo'n uur in de prayerroom, waarna we allemaal eigenlijk ontdaan waren van hoe gaaf en gepassioneerd het was. 

Het was afgelopen woensdag, toen we tijdens het eerste uur in de prayerroom met alleen maar vrouwen waren. Tijdens het eerste half uur van voorbereiding moest ik al telkens denken aan de meiden die buiten rondliepen, met amper kleding aan; op zoek naar bevestiging en aandacht van de mannen hier. Het brak mijn hart en ik was oprecht verdrietig in het eerste half uur. Toen we met alleen maar vrouwen in de gebedsruimte waren, besloten we tijdens dat uur voor een specifiek onderwerp te gaan bidden en ik vertelde over datgene wat me verdrietig maakte. Een ander meisje haakte er op aan en we besloten voor de vrouwen hier te gaan bidden die geloven in leugens over zichzelf; dat ze niet goed genoeg zijn, niet knap genoeg, niet waardig genoeg; de manier waarop ze zich presenteren, de manier waarop ze zich gedragen. Gewoon als vrouwen bidden voor datgene wat vrouwen onzeker kan maken en de leugens waar we in kunnen geloven. We begonnen te bidden tot een van de meiden op het idee kwam om alle leugens die we konden bedenken op te schrijven op papier, ze vervolgens te verscheuren en weg te gooien als gebeden voor de meiden hier. 

Tijdens het opschrijven en verscheuren, zette ik muziek aan op de achtergrond om niet een volledige stilte in de prayerroom te hebben en daardoor de slaap wat verder weg te houden. Maar ondanks dat de nummers die aanstonden toepasselijk waren voor datgene waar we voor aan het bidden waren, was ik op zoek naar iets anders. Op zoek naar het perfecte nummer, maar ik kon niets vinden. Ik ging wat verschillende artiesten langs, waarvan ik dacht dat ze misschien wel wat hadden. Niets, ik kon het niet gevonden krijgen. Tot ik bij For King and Country aankwam, waarvan ik het eigenlijk niet verwachtte. Het nummer wat bovenaan stond in Spotify heette Priceless, en ik weet niet waarom, maar ik wist dat dat het nummer zou zijn. 

Mirror, mirror, mirror on the wall
Telling those lies
Point out your flaws
That isn't who you are
That isn't who you are

It might be hard to hear
But let me tell you, dear
If you could see what I can see
I know you would believe
That isn't who you are
There's more to who you are

So when it's late
You're wide awake
Too much to take
Don't you dare forget that in the pain
You can be brave
Hear me say

I see you dressed in white
Every wrong made right
I see a rose in bloom
At the sight of you
Oh, so priceless
Irreplaceable, unmistakable, incomparable
Darling, it's beautiful
I see it all in you
Oh, so priceless

Weet je wat het is? We zijn allemaal wel eens onzeker en zitten allemaal wel eens niet zo lekker in ons vel, dat is ook niet erg. Het is wel erg als je gaat geloven dat je niet mooi genoeg bent. Wie bepaalt er wat mooi is? Het is wel erg als je gaat geloven dat je niet dun genoeg bent. Wie bepaalt wat het perfecte lichaam is? Het is wel erg dat je eigenwaarde afhangt van de aandacht die je van het andere geslacht krijgt. Je bent prachtig zoals je bent en daar heb je verder niemands aandacht voor nodig. 

No matter what you've heard
This is what you're worth
More than all the money
Or the diamonds and pearls
Oh, this is who you are
Yeah, this is who you are

I see you dressed in white
Every wrong made right
I see a rose in bloom
At the sight of you
Oh, so priceless
Irreplaceable, unmistakable, incomparable
Darling, it's beautiful
I see it all in you
Oh, so priceless

De woorden van anderen om je heen hebben zoveel kracht en het kan zo veel kapot maken. Maar wat hier boven staat is echt waar, het maakt niet uit wat anderen tegen je hebben gezegd, je bent meer waard dan al het geld op deze aarde; je bent prachtig gemaakt in Gods ogen. Hij heeft je in Zijn evenbeeld gemaakt en Hij houdt zo ongelofelijk veel van je! 

En dat waren onze gebeden voor die avond en die gebeden gaan door. Het breekt mn hart als meiden tranen in hun ogen krijgen als je ze vertelt hoe mooi ze zijn, omdat ze dat gewoon niet kunnen geloven. Ik geniet er van om het hen dan te mogen vertellen en daar in te bevestigen en daarin Gods liefde aan hen mag laten zien, maar het breekt ook mn hart. Zoveel gebrokenheid in hen, zo hard op zoek naar bevestiging. 

Jij bent prachtig. 
Je bent het waard. 
Je mag zijn wie je bent. 
Je hoeft je niet beter voor te doen. 
Je hoeft je niet op een bepaalde manier te kleden. 
Je bent bedoeld! 

Oh, so priceless! 
Irreplaceable, unmistakable, incomparable! 

Priceless - For King and Country

First days back!

Zittend op ons balkon onder de sterrenhemel, met een kop thee en zelfgebakken bananenbrood, merk ik dat ik best wel van het leven geniet. Vandaag naar een van de mooiste plekken op Ibiza geweest, om de zonsondergang te bekijken; bij Es Vedra. Oprecht heb ik nog nooit  zo'n mooie zonsondergang gezien in mijn hele leven...

Zo bijzonder om hier weer te zijn, weer volop aan het werk te zijn, maar ook om elke dag te beseffen dat ik hier niet weg ga. Ik hoef geen dagen of weken af te tellen, want er is nog geen einddatum in het vizier. Toen ik gisteren door Ibiza Town liep, drong het voor het eerst wat dieper door. Dat ik daar hopelijk later ook met vrienden van thuis loop, om hen de mooie plekken te laten zien. Omdat dit mijn thuis is, omdat ik die plekken dan weet en omdat zij mij dan komen opzoeken. Zo bijzonder! 

Het werk is ook weer volop bezig waar ik elke dag opnieuw van geniet. De eerste nacht weer op straat was zo gaaf omdat alle workers waar ik vorig jaar een goede vriendschap mee had opgebouwd er weer waren. Het was zo fantastisch om hen weer te zien en daarmee meteen een bepaalde vertrouwdheid om je heen te hebben. Het is heerlijk om bekende gezichten te hebben, tussen alle onbekende nieuwe workers die hier dit seizoen aan het werk zijn. Ook gaaf om te merken dat je gewoon door kan gaan op de vriendschap van een jaar geleden! Volgende week ga ik weer met de eerste persoonlijk afspreken om zo weer dieper te investeren. Ik kijk er naar uit! Verder kijk ik uit naar de nieuwe vriendschappen die met workers gaan komen. Ik bid specifiek dat God mijn ogen opent voor wie ik mag benaderen en wie ik extra aandacht mag geven. Al vanaf de eerste avond heb ik het idee dat God een specifieke worker aan me duidelijk maakt. Voor nu loop ik vooral vaak langs 's nachts om hem te groeten en vrolijkheid te brengen door een lach. Waar er eerst een afstand voelbaar was, groet hij inmiddels terug en hebben we donderdag een eerste woordenwisseling gehad. Ik kijk uit naar wat God nog meer gaat geven, ik wil niets forceren maar vooral afhankelijk en beschikbaar zijn. 

Het is gaaf om te merken dat we dit jaar minder mensen aan het helpen zijn, maar vooral veel gesprekken hebben met mensen; voor heel veel mensen ter plekke bidden en ook veel Bijbels aan het uitdelen zijn. Dat is uiteindelijk wat we als 24-7 willen doen, we zijn een gebedsorganisatie dus willen vooral graag voor mensen bidden en met hen goede gesprekken hebben over belangrijke zaken in het leven. Dat we een gebedsorganisatie zijn, wordt voor onszelf ook duidelijk als we wel mensen aan het helpen zijn. 

Afgelopen week liepen en ik en mijn partner voor die nacht over straat, toen we in onze ooghoeken een groep jongens zagen die zeker hulp nodig hadden voor een van hen. We liepen er op af en kwamen er achter dat de drie jongens die rondom een andere jongen zaten, hem helemaal niet kende, maar hem hadden gevonden. We bedankte hen en namen het van hen over. De jongen kon niet veel meer, maar het enige wat hij continu herhaalde was in welk hotel hij verbleef en zijn kamernummer. Dat was een verademing, want vaak weten degene die hulp nodig hebben juist hun hotel niet meer. We kregen hem op zijn voeten en liepen met hem naar onze vomit van omdat het te ver was om te lopen. Het enige wat deze jongen wilde, was slapen en het was een grote uitdaging om hem wakker te houden tijdens de autorit naar zijn hotel. Daar aangekomen, droegen we hem uit het busje en brachten hem het hotel in. Daar zou hij ons wel de weg wijzen naar zijn kamer, maar we waren amper binnen of de jongen zakte op de grond (hoe hard we ook probeerde hem overeind te houden) en gaf over in de hotellobby. De receptionist schoot ons te hulp, maar herkende de jongen niet als een van de gasten. In de zoektocht naar de volledige naam van de jongen in het tasje wat hij droeg, hadden we ineens een zakje vol met ketamine in onze handen, die we toch maar subtiel hebben weggegooid. Mijn partner bleef bij de jongen om hem te verzorgen terwijl ik samen met de receptionist op zoek ging in het systeem om te controleren of de jongen wel echt in dit hotel verbleef. Niets bleek minder waar, de jongen herhaalde voortdurend de verkeerde hotelnaam; hij verbleef namelijk in het hotel ernaast. We tilde hem weer overeind en liepen met hem naar het hotel er naast om daar meteen te horen te krijgen dat hij inderdaad daar verbleef en het kamernummer wel goed had. In zijn tas had ik drie verschillende kamersleutels gevonden; van die pasjes die je in de deur steekt. We gingen naar zijn kamer en probeerde alle pasjes meerdere keren in de deur, maar hij ging echt niet open. Ik en mijn partner waren er inmiddels een klein beetje zat van, omdat de jongen zo zwaar op ons woog. De jongen kwam ineens met een ander kamernummer, waar de pasjes sowieso op zouden werken; kamers waar zijn vrienden verbleven. We gingen weer naar beneden, waar zijn vrienden zouden moeten zijn. Het eerste pasje wat we probeerde werkte inderdaad, de deur ging open, de jongen strompelde naar binnen en besloot in de deuropening op de grond te gaan liggen om te gaan slapen, terwijl zijn vrienden vol verbijstering ons binnen zagen komen. Zij zouden wel de goede kamersleutel hebben voor deze jongen, dus we besloten hem toch naar zijn eigen kamer te brengen. Hijzelf was het er niet mee eens, want hij vond de vloer wel comfortabel genoeg, maar we kregen hem weer omhoog getild en wederom de lift in naar zijn eigen kamer. Samen met een van zijn vrienden nam ik de trap en we kwamen eerder bij de kamer aan; de vriend van de jongen stak de sleutel in de deur en de deur ging niet open. Hij probeerde het nog een keer, de deur bleef dicht; nog twee keer probeerde hij het, maar de deur ging echt niet open. 'Jesus please, I don't want to go down with this guy again, his weight lifting on my shoulders.' De vriend probeerde het met een diepe zucht nog een keer en de deur vloog open. Op dat moment kwamen de andere aangelopen en konden we de jongen meteen in zijn bed liggen, waar hij direct in een diepe slaap viel. Jezus opende letterlijk de deur, want de sleutel werkte de vier keer er voor echt n-i-e-t. Met een gerust hart lieten we de jongen achter, maar ik was vooral onder de indruk van hoe God letterlijk de deuren voor ons opende toen ik daar om bad. De volgende dag kregen we via Facebook een bericht van de jongen om te bedanken dat we hem hadden geholpen en excuses voor zijn toestand. 

De West End is absoluut anders dan vorig jaar. Begin augustus is er een wet van kracht gegaan, waardoor alle terrassen weg moeten na een bepaalde tijd. Je moet of je terras om 12 uur weghalen en dan mag de muziek in je club aanblijven; of je laat je terras tot 2 uur staan maar zonder muziek in de je club. Het is voor iedereen nog wennen en vooral alle workers zijn er door van slag. Sowieso is augustus voor hen een lastige maand; ze zijn moe van het werk, worden niet altijd goed uitbetaald en de toeristen gaan in deze maand minder geld uitgeven. Of het ons werk ook echt gaan beïnvloeden zullen we nog meoten gaan merken, maar het is nu vooral veel luisteren naar wat de workers er over te zeggen hebben. 

We gaan bijna de tweede week in van het Nederlandse team wat hier voor twee weken is. Ik geniet er van om mijn tijd hier op Ibiza te beginnen met landgenoten om me heen, die dezelfde humor en cultuur hebben. Op de een of andere manier komen alle Nederlandse toeristen nu ook ineens met ons in aanraking, wat eigenlijk elk jaar gebeurd wanneer het Nederlandse short-term-team hier is. Afgelopen week hadden ik en mijn partner van de nacht een ontmoeting met vijf Nederlandse jongens. Wij liepen langs en zij riepen ons, omdat ze zagen dat we Nederlands waren. Ze zagen onze t-shirts en waren razend benieuwd naar de club waar wij voor werkte. Toen ik hen uitlegde dat we geen club waren, maar een christelijke vrijwilligers organisatie vroeg een van de jongens direct: 'hebben jullie dan ook bijbels bij jullie?' Ik vertelde hem dat we die inderdaad hadden en vroeg of hij er een wilde. Hij keek me met grote ogen aan en wilde dat wel als dat kon. We toverde hem tevoorschijn uit onze kitbag en ik vroeg hem of ik een persoonlijke boodschap voor hem voorin mocht schrijven; wat hij erg graag wilde en erg lief vond. Terwijl ik dat wilde gaan doen, kwamen de jongens op het idee om eigenlijk al hun vragen over geloof te stellen die ze konden verzinnen. Mijn partner raakte met een van de jongens in een goed gesprek, terwijl de andere vier jongens mij het hemd van het lijf vroegen over euthanasie, abortus, homoseksualiteit, pornografie, seksualiteit, overbevolking en geloven. Ze hadden zoveel vragen, maar waren er niet op uit om een enorme discussie aan te gaan, maar oprecht geïnteresseerd in hoe ik daar tegen aan keek. Na zo'n 45 minuten met ze te hebben gepraat, drukte ik de jongen de Bijbel in zijn handen met een persoonlijke boodschap en namen we afscheid. Vol enthousiasme kwamen we terug in de prayerroom om te vertellen dat we een gaaf gesprek met een stel Nederlanders hadden gehad. 
Aan het einde van de avond kwam een ander tweetal terug met een mooie aanvulling op ons verhaal. Ze waren dezelfde groep jongens tegen gekomen, die op hen af waren gekomen om te vragen of de rest ook Bijbels kon krijgen. En zo konden we in een nacht een hele vriendengroep Bijbels geven! 

Twee uur 's nachts, zittend op ons balkon... nog een paar uurtjes wakker blijven om het ritme niet te verpesten. Genietend, omdat het zo fijn is om hier weer te zijn. Ook wel gek, want ik woon hier nu en ik vind het nog enorm zoeken naar contact onderhouden met thuis. Mocht ik jou niet appen, app mij alsjeblieft; want ik struggle hier echt nog mee. Wil je me bellen? Maak geen afspraak, maar probeer het gewoon want als het niet uitkomt dan neem ik gewoon niet op. Het is heerlijk om berichten vanuit Nederland te krijgen! Dankjulliewel voor jullie eindeloze support, dat doet me echt goed! :) Liefs, Barbara

This is not goodbye!

Morgen.... ik kan het niet geloven. 

Het is zo onvoorstelbaar om te beseffen dat ik over 24 uur op Schiphol zit te wachten op mijn vlucht naar Ibiza. Onvoorstelbaar dat morgen de dag is, waar ik al anderhalf jaar op zit te wachten. Anderhalf jaar die soms nog veel langer duurde. Anderhalf jaar waarin ik het liefst elke dag naar Schiphol zou rijden. Anderhalf jaar waarin ik enorm gegroeid ben. Anderhalf jaar waarin ik toeleefde naar morgen.... m-o-r-g-e-n. 

Gisteren kreeg ik een lied doorgestuurd, vanaf seconde 1 sprongen de tranen in mn ogen: 'this is not goodbye'.

I can see it in your eyes, that you are restless
The time has come for you to leave

Hier begint het lied mee en dit is iets wat zo veel mensen individueel tegen me hebben gezegd. 'Bar, je ogen stralen zo als je daar bent, dat zien we hier in Nederland niet meer.' 'Bar, je straalt zo als je het over Ibiza hebt.' De tijd is aangebroken.... morgen! 

The stirring in your soul has left you wondering,
Should you stay or turn around

Lang heb ik het niet met mensen durven bespreken, dat ik hier over nadacht. Maar moest ik dan maar in Nederland blijven, terwijl Ibiza riep? Het bleef aan me trekken, het bleef in mn hoofd en in mn hart hangen. I cannot stay, I need to turn around. 

That you were made to change the world
So don't let fear stop you now

Vandaag is de eerste dag dat de spanning begint te komen. Zo'n klein zenuwgevoel in je buik, omdat je weet dat er iets groots gaat komen. Vandaag voor het eerst, toen ik online incheckte voor mijn vlucht. En ja, het begint tot me door te dringen dat ik iedereen waarvan ik houd ga achterlaten in Nederland. Dat het contact anders zal gaan zijn dan dat het was. En oprecht, dat vind ik het spannendste. Spannend om iedereen hier te laten, ondanks dat ik van ze houd en het liefst iedere dag zou knuffelen. Don't let fear stop you now. 


What started as a still, small voice, 
Is raging now and your only choice
Is to follow who you are
So follow who you are

Het begon klein, het eindigt groot. 
Het begon met twee weken, het wordt nu meerdere jaren. 
Maar in dat alles, is dit wat het is: 

This is not goodbye
I know we'll meet again
So let your life begin
'Cause this is not goodbye
It's just 'I love you' to take with you
Until you're home again

- Sidewalk Prophets

Isaiah 6

Vijfenzestig nachten slapen, nog vijfenzestig... 

Vanochtend werd ik wakker en na een minuut kreeg ik een bericht op Facebook van een van de workers op Ibiza, waar ik het afgelopen jaar veel in geïnvesteerd had. Een aantal foto's van de West End en een berichtje dat alles goed ging met hem; dat hij 24-7 veel zag en mij miste en de vraag wanneer ik nou eindelijk eens kwam. Hoewel ik nooit gesprekken met hem over het geloof heb gehad, heb ik een impact in zijn leven gehad. Elke week krijg ik van hem wel een berichtje wat telkens zo'n bevestiging is van het werk wat er op Ibiza gebeurd. En hoewel het er ook voor zorgt dat ik Ibiza verschrikkelijk mis en het liefst nu in het vliegtuig zou stappen, is dit waar ik het voor doe. 

There are hearts that have yet to see
The power of Christ that has set them free
For such a love you have sent Your Son
To save what's lost.

Er zijn geregeld mensen die mij vragen, waarom ik nu precies deze mensen ga helpen. Precies datgene wat het lied hierboven zegt, is waarom ik me zo geraakt voel door deze 'doelgroep'. Afgelopen jaar ontmoette ik een jongen 's nachts op de straat en hij was duidelijk verdwaald en alleen. We vroegen hem of we hem naar huis konden brengen, maar dat wilde hij niet. Hij vond het wel gezellig om even met ons te kletsen en wat tijd met ons door te brengen; we besloten naar een rustigere plek te lopen en daar even te gaan zitten. Toen we eenmaal zaten, begon hij eigenlijk direct te vertellen over wat hij op Ibiza deed en welk verhaal hij met zich mee droeg. Binnen een paar minuten was hij open over zijn volledige verleden en alle ellende die hij had meegemaakt. Hij was misbruikt door zijn vader, die vervolgens bij het gezin wegliep en wat zijn moeder zo'n klap gaf dat zij opgenomen moest worden. Toen hij 15 was, had hij volledige verantwoordelijkheid over zijn eigen leven en dat van zijn jongere zusje. Hoe meer hij vertelde, hoe emotioneler hij werd. Op een gegeven moment vroeg hij of hij ons een knuffel mocht geven en toen hij dat deed, barste hij in tranen uit. 'I just missed the hugs of my mom so much. I just really needed someone to hug me.' We hebben nog een poos met hem zitten praten en hij heeft al zijn zorgen en onrust er uit gegooid, iets wat hij nog nooit met iemand allemaal gedeeld had. We hoefden hem niet thuis te brengen en we hebben hem laten gaan; maar niet zonder hem een Bijbel mee te geven, met een persoonlijke tekst voor hem voorin. We hebben er voor deze jongen mogen zijn, maar ook iets mogen vertellen over de rust die hij in God mag vinden. There are hearts that have yet to see, the power of Christ that has set them free. 

Then I heard the voice of the Lord saying:'Whom shall I send? And who will go for us?' - Isaiah 6:8

Now your eyes run to and fro,
To find the ones who will rise and go,
To any distance far or wide,
To take your heart. 

En nee, we hoeven niet allemaal naar Ibiza te verhuizen om dit te gaan doen. Ook in Nederland zijn er genoeg mensen die bereikt moeten worden met het goede nieuws van God! Maar ik ben zo blij dat ik naar Ibiza mag gaan om daar te wonen en te werken in Zijn koninkrijk. Het lied wat ik telkens aanhaal, is voor mij precies waar het om gaat. En het mooiste couplet is toch wel de volgende en precies ook wat ik wil en ga doen: 

With burning hearts we will take this task,
And give our lives for what you asked,
The calls gone out and we must respond
To Your voice. 

Twee jaar geleden wist ik dat het goed was om in het short term team mee te gaan naar Ibiza om daar uit te delen over God. En toen de vraag kwam wie de opvolgers zouden zijn van de oude teamleiders, wist ik dat ik daar op moest reageren. Het liet me niet los, het zat maanden in mn hoofd en het liet me niet meer los. With burning hearts we will take this task. Mijn hart gaat sneller kloppen voor deze plek, voor deze mensen en het werk. And give our lives for what you asked. Al mijn zekerheden geef ik op, iedereen laat ik achter om dit te gaan doen. En ja, absoluut vind ik dat spannend en zie ik op tegen het afscheid. Maar, the calls gone out and we must respond, to Your Voice. Amen, Ibiza! 

Reageren op Zijn stem en dat met de laatste woorden van het nummer: 

Oh God, here am I, send me;
Use me for Your glory, 
Oh God, her I am, send me;
Pick me up and write your story. 

And we will go till the whole world knows, 
That Jesus is alive.
And we will run burning with Your love,
With fire in our eyes. 

Ik mocht tegen de vraag zeggen dat ik er klaar voor was om te gaan, dat God me mocht gebruiken. En er is anderhalf jaar overheen gegaan, maar in die tijd ben ik gegroeid en heb ik veel mogen leren en uitdelen. Zojuist kreeg ik nog een tof bericht van een van de leerlingen van de school waar ik werk, dat ze zo geïnspireerd was door mijn verhalen en gewoon zijn, binnen de school. En dan weet ik ook weer dat het goed is geweest dat ik eerst een jaar 'gewoon' heb gewerkt. Maar nu is het ook tijd om te gaan; I will run burning with your love and fire in my eyes. Want God gaat met me mee en zonder Hem kan ik dit ook allemaal absoluut niet! 

(Lindy Conant: Isaiah 6 (Here am I send me)

You're stronger than you know

Just take, one step, closer

Put one foot in front of the other

You'll, get through this

Just follow the light in the darkness

You're gonna be ok

Begin december liep ik een serieuze knieblessure op door overbelasting van werken en hardlopen. Twee maanden lang heb ik thuis stil gezeten en kon ik niet gaan hardlopen. Hardlopen, datgene wat me ontzettend gelukkig maakt; een manier om mezelf uit te dagen, grenzen te verleggen, maar ook om mijn hoofd leeg te maken en gedachtes de vrije loop te laten gaan. En met dat ik niet mocht rennen van de fysiotherapeut, was ik ook bang om te gaan rennen; bang om spieren en pezen nog verder kapot te maken en nooit meer te kunnen hardlopen. 

Eind januari mocht ik voor het eerst weer vijf minuten achter elkaar rennen. Volgens een speciaal opgesteld schema mocht ik weer gaan beginnen, maar moest ik vooral luisteren naar m'n knie. Ik kon de eerste paar keer het schema niet eens afmaken, omdat m'n knie weer begon op te spelen. Ik ben nooit goed geweest in dat soort schema's volgen, maar ik nam het nu heel serieus. Met elke training voelde ik dat het beter ging en ook m'n conditie kwam langzaamaan weer terug. 

Waarschijnlijk zal het voor jullie niet vreemd klinken, maar nog steeds zit ik in het proces van naar Ibiza verhuizen voor een langere periode. In de afgelopen maanden is daar ook een hoop in veranderd. De afgelopen weken heb ik mijn eigen applicatie formulieren ingevuld en hebben enkele referenties dat met mij gedaan. Nu is het weer afwachten tot ik 100% zekerheid krijg dat ik er heen mag verhuizen, maar voor nu is het wel 95% zeker dat ik aankomende zomer ga verhuizen. Verhuizen naar de plek die me zo gelukkig maakt, om zeker drie jaar lang het werk te doen wat mijn hart heeft gestolen. Alles in Nederland achter laten om te gaan wonen in Spanje. Omdat dit vrijwilligerswerk is, moet ik ook fondsen gaan werven en geld in gaan zamelen. 

Op 11 maart gingen de eerste kilometers van mijn hardlooptraining zo lekker dat ik besloot om er voor het eerst weer een lange training van te maken, 10 kilometer. Het was de eerste keer sinds mijn blessure en het maakte me enthousiast. Op de helft van de training merkte ik dat ik er zo gelukkig van werd dat mijn gedachtes op hol begonnen te slaan. Wat nou, als ik mijn passie voor rennen zou kunnen gebruiken in combinatie met mijn passie voor Ibiza. Wat nou, als ik ging hardlopen voor geld? Meteen schoot de halve marathon van Zwolle door mijn hoofd, halverwege juni, nog een paar maanden om te trainen, 21 kilometer rennen en me laten sponsoren om geld op te halen voor Ibiza. Klonk als een ideale combinatie en het hielp me om mijn training binnen een mooie tijd af te maken. Meteen toen ik thuis kwam, heb ik mijn laptop er bij gepakt om te zien dat alle startbewijzen van de halve marathon van Zwolle waren uitverkocht. Een enorme tegenvaller en ik liet het idee meteen maar weer varen. 

Een dag er na was ik bij mijn broer en vertelde nog over het idee, waarop hij zei dat er met Pasen vaak hardloopwedstrijden zijn en of dat geen mogelijkheid was. Pasen, half april, vijf weken om te trainen. 's Avonds ging ik op internet zoeken en vond ik een hardloopwedstrijd bij Utrecht in de buurt, maar hoe kon ik ooit in 5 weken mezelf naar 21,1km trainen als ik net hersteld was van een knieblessure? 

Een dag later had ik me ingeschreven. Ik ging het gewoon doen. Nu ik niet zoveel meer werk, heb ik genoeg tijd om te trainen, gezond te eten en genoeg te slapen. 

Een mentale strijd, dat is het vooral. Vorige week ging ik 12,5km trainen en de mentale strijd was tien keer zo zwaar als de lichamelijke strijd. Thoughts control your life. Op het moment dat je denkt dat je niet meer kan, wordt het zo zwaar om het vol te houden. Ik kon alleen maar denken dat ik er nog lang niet was; dat ik nog 9km extra moest over een paar weken; dat ik vast de volgende dag gek zou worden van de spierpijn; dat de wind zo tegen zat; alleen maar negatieve gedachtes. Het was zwaar en ik moest meerdere keren stoppen om mezelf toe te spreken en weer bij elkaar te rapen. 

Afgelopen donderdag ging ik voor de 14,5km. Soepeltjes; zonder te stoppen volledig uitgerend in een tijd waar ik zeer tevreden mee was, zonder er echt helemaal doorheen te zitten. En dat alleen maar, omdat me ik mezelf voor kon houden dat elke kilometer een overwinning was; dat ik moest genieten van de zon; positieve gedachtes. 

En tijdens het rennen, moest ik denken aan het nummer you're gonna be ok van Brian Johnson & Jenn Johnson. 

I know it's all you've go to just, be strong

And it's a fight just to keep it together, together

I know you think, that you are too far gone

But hope is never lost

Hope is never lost

Hold on, don't let go

Hold on, don't let go

De afgelopen maanden hebben me uitgedaagd in mijn vertrouwen op God en de Ibiza plannen. De onzekerheid was op sommige momenten zo groot, dat ik er gek van werd. De toekomst was zo onzeker en zo vaag, maar ik wilde niet geloven dat Ibiza het niet zou worden. Ik ging twijfelen aan alles wat God had gezegd, ik ging twijfelen aan mijn eigen capaciteiten, ik ging twijfelen aan alles. I know you think that you are to far gone. But hope is never lost. Het mailtje kwam binnen toen ik in gesprek was met ouders op een ouderavond van mijn werk. Ik zag hem in mijn inbox verschijnen, maar kon hem pas twintig minuten later openen. De lach was niet meer van mijn gezicht te krijgen en mijn collega's wisten het meteen. Ibiza. Eindelijk een verlossend woord. Eindelijk duidelijkheid. Eindelijk een beeld voor de toekomst. 

I know you heart is heavy from those nights

Just remember that you're a fighter, a fighter

You never know just what tomorrow holds

And you're stronger than you know

Stronger than you know

Hold on, don't let go

Hold on, don't let go

En soms, soms kun je gewoon niet sterk zijn. Soms is het te veel. De toekomst wat betreft Ibiza was onzeker. De jongen waar ik mee aan het daten was zette er een punt achter. De baan waar ik elke dag met zoveel plezier heen ging, viel voor een groot gedeelte weg. En alles zat in mijn hoofd en ik mocht niet hardlopen. Mijn leven stond op losse schroeven. You never know just what tomorrow holds. You're stronger than you know. Alles viel op zijn plek. Ibiza ging door, ik mocht opnieuw ontdekken dat ik goed genoeg ben, de uitnodigingen om te komen spreken voor mensen kwamen weer; het hardlopen maakt me weer gelukkig. 

Just take, one step, closer

Put one foot in front of the other

You'll, get through this

Just follow the light in the darkness

You're gonna be ok

Wat ik wil zeggen? Laat God in je gedachte heersen. Je bent sterker dan je denkt, omdat Hij sterker is dan wat dan ook in je leven. En niet alleen je lichaam kan veel meer aan dan je ooit verwacht, ook mentaal kun je veel meer aan dan je denkt, wanneer je God daar alle macht over geeft. Laat Hem de waarheid spreken in je leven. Thoughts control your life. In Hem mag je je bevestiging zoeken; in Hem mag je je geliefd weten; in Hem mag je de toekomst vinden; in Hem mag je zijn wie je écht bent. 

En ik ren door, ik droom door, ik ga door, omdat ik weet waar Hij me wil hebben.